శ్రీ రమణీయం - 23🌹 👌వాంఛలు లేని మనసే ఆత్మ👌

 [4/17, 09:22] +91 73963 92086: 🌹 శ్రీ రమణీయం - 23🌹

👌వాంఛలు లేని మనసే ఆత్మ👌

✍️ శ్రీ గెంటేల వెంకటరమణ

నమో వేంకట రమణాయ, 

అద్వైత నిధయే నమః

✳️🌹🌹🌹🌹✳️✳️🌻🌻🌻🌻✳️

🌈  23. వాంఛలు లేని మనసే ఆత్మ 🌹

✳️ మనం ప్రస్తుతం మనసుని పిలిచేది మనలోని ఆత్మ యొక్క గ్రహింపు శక్తినే. అదే మన పంచేద్రియాలైన కళ్లు, ముక్కు, నోరు, చర్మం, చెవుల ద్వారా విషయాలను గ్రహిస్తుంది. ఇలా గ్రహించిన విషయాలపై ఏర్పడిన ఇష్టాఇష్టాలే మనలోని వాంఛలకు కారణంగా నిలుస్తాయి. అంటే మనసు తన ఇష్టాయిష్టాలను కోర్కెలుగా వ్యక్తం చేస్తుంది. మనం మెళకువలో ఉన్నప్పుడు ప్రపంచాన్ని తెలుసుకునేది, నిద్రలో కలను తెలుసుకునేది, గాఢనిద్రలో శాంతిని, హాయిని తెలుసుకునేది ఆత్మయొక్క గ్రహింపుశక్తి మాత్రమే. భక్తితో దైవాన్ని చూడాలన్నా యోగంతో తన స్వస్వరూపాన్ని తెలుసుకున్నా, జ్ఞానమార్గంలో ఆత్మదర్శనం కావాలన్నా మనసనే గ్రహింపు శక్తి ఉంటేనే కుదురుతుంది. మనసు కేవలం గ్రహింపు శక్తిగా ఉండాలంటే దానికి అదనంగా చేరిన వాంఛలు పోవాలి. ప్రస్తుతం మనం కోర్కెలనే మన మనసుగా భావిస్తున్నాం. కనుకనే ఆ కోర్కెలతో నిండిన మనసు పోతే తప్ప దైవం కనిపించడని వేదాంతం చెపుతుంది. 

✳️ ఇక్కడ, మన మనసు పోవడమంటే దానికి మలినంగా అంటుకున్న ఇష్టాయిష్టాలనే వాంఛలు రూపుమాసిపోవడమే. అది మనకు రోజు నిద్రలో జరిగే పరిణామమే. అనుక్షణం బయటి విషయాలు కావాలనుకునే మనసు ఆ వెతుకులాట ఆపి మనలో ఉన్న ఆత్మవస్తువు కావాలని అనుకోవడమే మనోనాశనమంటే. మనకు ఇష్టం ఎలా ఏర్పడింది? మనకి ఇష్టం కలగక ముందు ఏర్పడిన ఒకానొక అనుభవమే ఆ ఇష్టాన్ని పెంచింది. మనసును ఇష్టాయిష్టాలతో కలుషితం చేసేది తమస్సు, రజస్సు అనే గుణాలు. తమస్సు అంటే చీకటి, కోరుకునే విషయం తప్ప ఇంకేది కనిపించనంత వివేకంలేని మనోచీకటి అది. ఇది మనలోని వాసనాబలాన్ని పోషిస్తుంది. కోర్కెతీర్చుకోవడం కోసం జరిగే ప్రయత్నం రజోగుణ ప్రభావం వల్లనే. సత్వగుణం ఈ రెండింటికీ మధ్యస్థంగా త్రాసులో ముల్లులా ఉంటుంది. రజో, తమో, గుణాల సమస్థితే సత్వగుణం. ఈ గుణాలే మనలోని వాసనాబలాన్ని పెంచి పోషించేది.

✳️ మనం ఎలా ఉండదలచుకున్నామో నిర్ణయించుకొని అలా ఉండేందుకు నిరంతరాయంగా ప్రయత్నించాలి. దేవుడి ముందు కూర్చున్న అరగంటలోనే మనసు ఆగాలంటే ఆగదు. నిజానికి పూజలో ఉన్నప్పుడు మనసు గుర్తించగలిగే మన లోపాలకన్నా నిత్యజీవితంలోనే లోపాలను అధికంగా గుర్తించగలుగుతాం. లోపాలు గుర్తిస్తేనే వాటిని అధిగమించగలిగేది. మన లోపాలు సవరించుకొని సత్శీలవంతులం కావడమే నిజమైన సాధన. అందుకే ఆధ్యాత్మికజీవనం అని వేరుగా ఉండదు. జీవితమే ఆధ్యాత్మికం కావాలి. అందుకు పూజలు, జపాలతో ఆగకుండా మన నిర్మలత సాధించాలి. మనసుకు ఉన్న మలినమల్లా ఒక్కటే అదే ‘ఇష్టం’. అదే కోర్కెను బలమైన వాంఛగా చేసి దుఃఖహేతువు అవుతుంది. ఇష్టమే మనసుకి ఉన్న ముఖ్యమైన వాసన. దాన్ని తొలగించుకోవాలి. కాశీకి వెళ్ళి ఇష్టమైన దాన్ని వదలమంటారు. అసలు ఇష్టాన్నే వదిలేస్తే ఇక ఏ కోరిక మనని వేధించదు కదా! కోర్కెలు అందరికీ సహజం. కానీ ఇష్టంచేత అది బలోపేతమై తీర్చే వరకూ వేధిస్తుంది పోనీ ఆ కోర్కెలు తీర్చుకుంటూ పోతే దాని వల్ల మనలోని వాసనలు మరింత బలోపేతంగా రూపుదిద్దుకుంటాయి. దేహం ఆహారం కోరుకుంటే మనసు రుచులు కోరుకుంటుంది. దేహానికి అన్నం కోసం ఆకలైతే మనసుకి తన అహంకారాన్ని తీర్చే రుచులు, పొగడ్తలు, సుఖం, సంతోషం కోసం ఆకలి వేస్తుంది. అవి ఎంత అందించినా ఆ మనసుకి వెలితి తప్పదు. మనకున్న బలహీనతలను గుర్తించి అవి ఎదురైనప్పుడు నిగ్రహంతో మానుకోవడమే సాధన. 

✳️ ధ్యానం పేరుతో గంట కూర్చొని మిగిలిన సమయం విచ్చలవిడిగా ఉంటే అది ఆధ్యాత్మిక సాధన కాదు. స్వప్రయత్నంతో మనసుకు కోర్కె, ఇష్టం లేకుండా చేస్తే అహంకార నాశనం జరిగి మనసు ఖాళీ అవుతుంది. పిల్లవాడికి పుట్టుకతోనే చాక్లెట్ తెలియదు. మనమే రుచి చూపించి అలవాటు చేస్తాం ఆ తర్వాత వాడు అదే కావాలని మారాం చేస్తే చిరాకు పడతాం. మనసు విషయంలోనూ అంతే ఎదురైన అనుభవాలపై ఇష్టాయిష్టాలు ఏర్పడి తిరిగి వాటినే మనసు కోరటం లేదా వద్దనటం జరుగుతుంది. ఈ ఇష్టాయిష్టాలవల్ల మనకి సంబంధంలేని ప్రారబ్ధకర్మ వస్తుంది. బయటి ప్రపంచం నుండి నువ్వు ఏది కావాలని కోరకున్నా అది సాధించేందుకు కాలంతోనూ, కాళ్లతోనూ పని ఉంది. కానీ అంతర్ముఖంలో ఆత్మను అనుభవించేందుకు కాలంతోనూ, కదలికతోనూ పనిలేదు. ఎందుకంటే, ఇప్పటికే అది మన అనుభవంలో ఉంది. మనం ఉన్నట్లు మనకి తెలియడం కన్నా ఆత్మానుభవానికి మరొక తార్కాణమెందుకు. కాళ్లలో చైతన్యం తెలియాలంటే ప్రత్యేకంగా రుద్దిచూడాలా! దాని స్పర్శ, కదలికలే అందులో చైతన్యాన్ని తెలుపుతున్నాయి కదా! అని శ్రీ రమణ భగవాన్ అంటున్నారు. 

✳️ మన శరీరమంతా నిండి ఉన్న ఆత్మచైతన్యం ఏ ప్రయత్నంలో పనిలేకుండానే అనుభవంలోకి వస్తూనే ఉంది. మనమే 'అధ్యాస' వల్ల దాన్ని గమనించడం లేదు. ధ్యాసను అలవాటు చేసుకోవడమే సాధన. మన సాధన అంతా మనలోనే ఉన్న దైవానుభూతిని పొందటానికే. గిన్నెను తోమితే వచ్చే మెరుపు ఆ గిన్నెదే. బయటినుండి వచ్చేది కాదు. అలానే మనసును శుభ్రం చేస్తే లభించే శాంతి కూడా ఆ మనసుదే. అనవసరపు ఆలోచనలే మనసుకు శాంతిని దూరం చేస్తున్నాయి.

[4/17, 09:22] +91 73963 92086: రజోగుణంలో ఉంటే మనసు 'రెస్ట్‌లెస్' గా ఉంటుంది. అదే సత్వగుణంతో ఉంటే ఆ మనసుకే రెస్టు 'లెస్సగా' ఉంటుంది. పనికి, అవసరానికి తగిన ఆలోచనలు చాలు. అంతకుమించి మనసును కదలనివ్వకుండా నియంత్రించడమే 'మెడిటేషన్', మనం 'ఓం' అని ఉచ్చరించే పెదాలను చూస్తున్నాం కానీ ఆ స్మరణ ఎక్కడి నుండి వస్తుందో తెలుసుకోవడం లేదు. మనం జపం చేసేది మనలో నుండి ఆ మంత్రాన్ని జపించేది ఎవరో తెలుసుకోవడానికే. అలా తెలిసిన రోజు జపం కూడా అంతర్లీనమై అదృశ్యమౌతుంది. మన సాధన అంత శ్రద్ధగా, తీవ్రంగా సాగాలి. మాట్లాడే మనిషిని, రూపాన్ని పరిశీలించేటప్పుడు అతని మాటలను మనం గ్రహించలేము. అలాగే మనలో మంత్రజపం చేసే మూలస్థానాన్ని తెలుసుకుంటే ఆ జపం మన పరిగణలో ఉండదు. మనలోని చైతన్యం అనుభవించాలంటే  'ఓం' అనుకోవాలి. ఈ ప్రపంచాన్ని అనుభవించడానికి 'ఊ’ లేదా 'ఉహూ' అనాలి. మన జీవితమంతా ఇష్టాయిష్టాలను తెలిపే ఈ రెండింటి మధ్య సాగుతుంది. ఇష్టాయిష్టాలుగా వ్యక్తమయ్యే గుణాలే మన నిజమైన వ్యక్తిత్వం. 

✳️ మనసును నిబ్బరం చేసుకోవడమే సాధన. మనం చేసే పూజ కేవలం వేడుక కాకూడదు. అది మనకి పుణ్యంతో పాటు ఓ గంటసేపు మనసుని, శరీరాన్ని ఒకే విషయాలపై నిలిపే అలవాటు నేర్పుతుంది. ఎన్ని ఆలోచనల్లో ఉన్నా దైవస్మరణకు, ఆత్మానుభూతికి అవి అడ్డం కాకూడదు. సముద్రాన్ని చూసేందుకు అలలు అడ్డం కానట్లే ఇది కూడా, మనం చేసే వృత్తిని ఆపనక్కర్లేదు. మనసుని ప్రభావితం చేసే ప్రవృత్తిని మార్చుకుంటే చాలు. శరీరం ఏ వృత్తిలో ఉన్నా మనసు మాత్రం శాంతితో, నివృత్తితో ఉండాలి. అందుకు మనకి సత్సీలం అలవడాలి. చిందులు వేసే మనసులోని లోపాల్ని పట్టుకుని వాటిని నాశనం చేయాలి. నేను దేహం అని భావించినప్పుడు లోపాలన్నీ మనసువేనని నిందిస్తున్నాం. నేను మనసుని అని అనుకున్నప్పుడు తప్పు శరీరానిదని భావించి ద్వంద్వ వైఖరిని అవలంభిస్తున్నాం. మనసు కలిపే కదా 'నేను' అవుతాను! అనుకుని గుణాలను అధిగమించాలి. సినిమాకి వెళ్లేది మనమే. ఛీ! పాడు సినిమా అని తిట్టేది మనమే. ప్రతిక్షణం మనం మనసు ఆడే నాటకాలు గమనిస్తే ఆ ద్వంద్వ వైఖరి పోతుంది. చెడు అలవాట్లేకాదు వాటి తాలూకు ఆలోచన కూడా మనసుని మనని కలుషితం చేస్తుంది. 

✳️ శారదామాతతో ఒక భక్తుడు....  'అమ్మా ఈ జనం ఎందుకు చెడుగుణాల నుండి బయట పడలేక పోతున్నారని ప్రశ్నించాడు.

✳️ ‘తప్పు నాన్నా! చెడుగుణాలన్న మాటకూడా మంచిదికాదు, కీడుచేస్తుందని' అమ్మ హెచ్చరించారు.

✳️ మనం ఎదుటివారిలో ఒక లోపం చూస్తున్నామంటే అది అప్పటికే మనలో ఉందని అర్థం. వీటన్నింటినీ అధిగమించడం కోసం గురువుని ఆశ్రయించికూడా భ్రష్టులమైతే అది గురుద్రోహం అవుతుంది. సాధకుడు మోహంతో కూడిన ఆలోచనలు ఏవీ చేయకూడదు. మన అవసరాన్ని గుర్తించి దైవమే తీరుస్తుంది. అవసరం కోసం మన ఆలోచన కావాలి కాని ఆలోచనలతో అవసరాలు వెతకనక్కర్లేదు. ఫ్యాషన్ల పేరుతో ముందుకీ వెనక్కీ ఊగే ఈ ప్రపంచంతో పరుగులు పెట్టకుండా అవసరాలవరకూ గుర్తించి సాగాలి. సద్గురువు మనకి మంత్రం చెప్పాల్సిన పనిలేదు. ఆయన జీవనమే మనకి మహామంత్రం కావాలి. గురువు అందరి కష్టాలు ఎలా తీరుస్తున్నారని వెతుకులాట కాకుండా అలాంటి కష్టంలో గురువు ఎలా నిర్మలంగా ఉన్నారో చూసి నేర్చుకోవాలి.

     🙏ఓం నమోభగవతే శ్రీరమణాయ 🙏

సేకరణ:

✳️🌹🌹🌹🌹✳️✳️🌻🌻🌻🌻✳️