*రమణ మహర్షి  - భగవాన్ స్మృతులు- 20*

🪷

​రచన: గుడిపాటి వెంకట చలం

*వారణాసి సుబ్బలక్ష్మమ్మ - 8*

*జ్ఞానభిక్ష*

తాను దేహం కాదనీ, తాను ఆత్మననీ, తాను మా నుంచి వేరు కాదనీ మాకు తెలీడం కాకుండా, మా అనుభవంలోకి రావాలని, పనుల ద్వారా మాకా అనుభవం _ తెప్పించేందుకు ఎంతైనా, లేని కఠినత్వాన్ని ఆయన మాపైన ప్రయోగించారు. ఎప్పటికప్పుడు ఆయన- మేము చూస్తున్న శరీరం తాను కాదనీ, తాను సాక్షాత్తూ సర్వేశ్వరుడనీ తోపించేవారు. ఆయన స్వరూపం ఏమీ మారకుండానే- మాకు, ఒకప్పుడు వటపత్రశాయి అయిన శ్రీమన్నారాయణుడనీ, ఒకప్పుడు గోపికాలోలుడైన శ్రీకృష్ణుడనీ, ఒకప్పుడు సాక్షాదీశ్వరుడనీ ఆ రూపాలు, ఆ తేజస్సు చూస్తున్నట్లే భ్రమించేవి మా మనస్సులు. ఎప్పుడూ ఆ జ్ఞాపకం మానుంచి తీసివెయ్యకుండా నిలబెట్టేవారు.

వారు మాతో నవ్వినా, తిట్టినా, వేళాకోళం చేసినా తాను, మేము చూసే తాను... కాదనే సంగతి మా మనసున్నించి తొలిగి మాయలో పడకుండా చేస్తో వుండేవారు.

వయసువల్లా, జనసమ్మర్దంవల్లా, ఆయన వంటయింట్లోకి రావడం మానుకున్నాక కూడా ఆయన మానుంచి దూరం కాలేదు. ఆయనకి ప్రతిపూటా వడ్డించే భాగ్యం, చివాట్లు తినే అదృష్టం మాదే కదా! భోజనాలై అందరూ లేచిపోయిన తరువాత కూడా, వారు అట్లానే కూచుని, మాతో కబుర్లు చెప్పి, కొత్త వంటలు నేర్పి, కొత్త శ్లోకాలు, పాటలూ అవీ బోధచేసి, మా మనసుల్ని తృప్తి పరచి వెళ్ళేవారు. సోఫా పైన కూచున్న భగవాన్, తన పూర్వపు ఘరానా భక్తులకి అంత పరిచితంగా అందకపోయినారేమో గానీ, మమ్మల్ని మాత్రం ఎన్నడూ మరవలేదు. మా నుంచి ఎన్నడూ దూరం కాలేదు. మమ్మల్ని దిద్దడం మానలేదు.

ఆనాడు శ్రీకృష్ణుడు గోపికల్ని ఉద్ధరించేందు కు గొల్లవాడై పుట్టి, ఆవుల్ని కాసినట్టే, సర్వేశ్వరుడు తిరిగి అవతారమెత్తి మాబోటి సాధారణుల్ని ఉద్దరించడానికి వంటవారై మాకు బోధించి, జ్ఞానమిచ్చి, తన చేతుల్తోనే వొండి భక్తులకి వడ్డించి అనుగ్రహించారు.

📖

*సంపూర్ణమ్మ -1*

మా వాళ్ళంతా మొదటినించీ భగవాన్ని బాగా ఎరుగుదురు. వారి వూరి దగ్గిరే మా వూరు. ఎప్పుడూ ఆశ్రమానికి వచ్చిపోతూ వుండేవారు. నేను వితంతువునైన తరువాత చాలాసార్లు చెప్పారు. అరుణాచలంలో ఓ మహానుభావు లున్నారు-వెళ్ళి వారిని దర్శించుకోమని. వాళ్ళు వెడుతూ రమ్మని పిలిచేవారు. కాని, నాకేమీ కదలిక రాలేదు.

ఒకసారి మధుర మీనాక్షి ఆలయంలో పిళ్లారి గుడిముందు ఒక ముసలి బ్రాహ్మణుడు నా దగ్గిరికి వచ్చి, "నాకు వొండి పెట్టవా?" అని అడిగారు. ఆ అడగడమే వింతగా వుంది. అన్నం పెట్టమని అడుగుతారుగాని, వొండి పెట్టమంటారా? తనకి ప్రత్యేకం వొండి పెట్టాలా!

అయినా నేను "సరే, రండి ఇంటికి," అన్నాను.

ఆయన కదలలేదు.

"ఇక్కడ ఏముంది, వంటకి?" అని చెప్పి, నేను పిళ్ళయారుకి నమస్కారం చేసుకుని, ఆయన కోసం తిరిగి చూసేప్పటికి ఆయన లేరు. చాలా ఆశ్చర్యపడ్డాను.

తరువాత తెలుసుకున్నాను నేను, ఆనాడు నన్ను అడిగింది నా గురువు భగవానేనని.

చివరికి మా వాళ్ళు పిలవగా పిలవగా 1932లో, నా చెల్లెలూ, మరిదితో కలిసి వచ్చాను భగవాన్ దగ్గిరికి.

https://chat.whatsapp.com/IWSgPdEjJqNHgK1WdzQkJe

తల్లి సమాధిపైన పాకలో ఓ ఇరవైమంది కాఫీకి కూచుని వున్నారు. భగవాన్ పక్కన దండపాణిస్వామి వున్నారు.

నన్ను చూసి దండపాణిస్వామి "మన నారాయడి వదిన గారు," అన్నారు భగవాన్ తో.

నేను బైటవుండి మళ్ళీ భగవాన్ కి కనపళ్ళేదు.

"ఆమె కనపడలేదే?" అని కనుక్కున్నారు భగవాన్.

అప్పుడో ఇరవైరోజులున్నాను...

ఆయన దగ్గిర వున్నప్పుడు, ఏమీ తోచేది కాదు. అట్లానే నిలబడిపోయేదాన్ని. ఆలోచనలు బాగా తగ్గిపోయేవనుకుంటాను.

నేను శలవు తీసుకోడానికి వెళ్లినప్పుడు భగవాన్ స్వయంగా లేచి, లోపలికి వెళ్ళి, అరవంలో రాసిన 'నేనెవడను?' కాపీ తీసుకొచ్చి నాకు ఇచ్చారు.

📖

మా వూరు వెళ్ళాక నాకు కలవొచ్చింది. ఓ ముత్తయిదువ నన్ను ఆశ్రమానికి రావా అని అడిగినట్టూ, ఆశ్రమంలో వున్న భగవాన్ "సంపూర్ణమ్మ రాలేదేం?" అని నా గురించి అడుగుతున్నట్టూ. ఇంతలో మా మేనమామ తాను అరుణాచలం వెడుతున్నానని, నన్ను కూడా వెంట రమ్మన్నాడు. అతనిబలవంతం మీదనే ఇష్టం లేకుండానే వచ్చాను. నేను రావడంతోనే చిన్నస్వామి, శాంతమ్మ లేదని, నన్ను వంటలో చేరమన్నారు. భగవాన్ సమక్షంలో వంట చెయ్యవచ్చును గదా అని సంతోషంతో ఒప్పుకున్నాను.

నాకు వంట అంత చేతకాదు. పైగా మా వంట విధానం వేరు, ఆశ్రమం వంట వేరు. భగవాన్ నా పక్కన వుండి ఎట్లా అన్ని తయారు చెయ్యాలో ఆయనే చెప్పడం, ఆ పదార్థాలు ఎట్లా తయారుచెయ్యాలో కూడా ప్రతి చిన్న విషయం చెప్పడమును.

"ఇదేమిటి? ఈ వంట?" అని చాలా నవ్వుగా వుండేది నాకు.

అల్లం, మెంతులు, వాము, మిరియాలు, ధనియాలు, ఇంగువ- ఇవన్నీ ఎక్కువ వాడిక ఆశ్రమంలో.

ఎవరికన్నా వొళ్లు బాగాలేకపోతే, వంటలో మార్పుతోనే ఆ జబ్బు నయం చేసేవారు భగవాన్. ఏ పదార్ధం ఏ కూర ఐనా సరే- బాగా రుబ్బినా, వొండినా, దాంట్లో దోషం పోతుందనేవారు. వొళ్ళు బాగా లేనివారికి పనసకాయని చూస్తే భయం. భగవాన్ ఆ పనసకాయని చెక్కులుతో సహా రుబ్బించి, వండించిన తర్వాత అది ఏ అనారోగ్యమూ చేసేదికాదు.

భగవాన్ వంటింటి మధ్య వుండేవారు. ఏది కావలసి-ఏది అందుకోవడానికి వెళ్ళినా, ఆయనకి ప్రదక్షిణం తప్పదు. ఆయన ప్రదక్షిణం చేస్తూ వొండుతున్నాననే వుండేది నా మనస్సులో.

కూర, పచ్చడి, సాంబారు ఏదైనా సరే తయారుకాగానే తాను రుచి చూసేవారు; నాకు రుచి చూపేవారు.

నేను వారి చేతికిచ్చిందాంట్లో వారు రుచి కోసం కొంచెం నోట్లో వేసుకుని, తక్కింది వంటలోనే వేసేవారు. దాంతో వంట అంతా ఆయన ప్రసాదమయేది.

https://chat.whatsapp.com/IWSgPdEjJqNHgK1WdzQkJe

అటు వెళ్ళి, ఇటు వచ్చి, వంటింట్లోనే ఆయన పని, ఎన్నడూ ఏమీ దఖ్కనివారు, వంటింట్లోకి వచ్చి కొంచెం చారు తాగేవారు. తనకి చాలా ఇష్టమైనట్టు మజ్జిగ పులుసు చేస్తే ఆయనకి సంతోషం-పండగనాడు అన్నీ వందుతూ వుంటే చూస్తున్న చిన్న పిల్లల సంతోషం, ఏది ఎట్లా రుబ్బాలో, ఎప్పుడు వెయ్యాలో, ఎంత వుడికించాలో- ఎంత శ్రద్ధో ఎంతో జాగర్త ఏదీ లోపం జరగకూడదు.

ఎప్పుడూ ఏం వున్నాయి, వాటితో ఏం చేద్దాం? ఇదే మాటలూ, వుత్సాహాలూ, కబుర్లూ. తన చిన్నతనంలో ఎలా చేసేవారో, తల్లి ఎట్లా వండేదో అవన్నీ చెప్పేవారు.

మా వూరు ఆయన వూరు దగ్గరే. అందుకనే "సంపూర్ణం! నీ వంట మా వంటే. నువ్వు వొండితే మా అమ్మ వంట జ్ఞాపకం వస్తుంది" అనేవారు. 

ఇంకా వుబ్బేసేవారు నన్ను. నేను మా వూరికి వెడుతానంటే, “సరిగా వంట చేసేది కాస్త వెళ్ళిపోతానంటోంది. తక్కినవాళ్ళా? ఒకరు పచ్చివే పెడతారు, ఒకరు మాడుస్తారు" అన్నారు.

📖

భగవాన్ చెప్పినట్టే ఏదన్నా వండి రుచి చూసి “సరిగా వుందా స్వామీ?" అని అడిగితే-

"ఇది బాగానే వుందిలే, చక్కగా వొండావు. మీ అందరి కోసమే ఈ రుచి చూడడం. నేను భోజనానికి కూచోగానే, ఎచ్చెమ్మ ఏ పప్పో తీసుకొస్తుంది. మొదలియార్ పాటి ఏ ఆకుకూరో తెస్తుంది. ఇంకెవరో ఏవో ఫలహారాలు తెస్తారు. అవీ, నువ్వు చేసినవి అన్నీ ఏకంగా కలుపుకుని తింటే నాకేం రుచి?" అనేవారు. అందుకని పొద్దుటివి దాచి, రాత్రులు వడ్డించేదాన్ని.

ఆయన చెప్పినట్లు గాక ఏమాత్రం వ్యత్యాసం చేసినా, ఆయన పోనీ అని వూరుకోరు. ఆయన ఎంత అంటే అంతే. ఆయన ఎట్లానంటే అట్లాగే. ఆ విధంగా వంటలో నించి, గురువు ఆజ్ఞని ప్రశ్న లేకుండా శిరసావహించడంలో మాకు సాధన నిచ్చారు. మాకేం తెలుసు? ఎందుకబ్బా ఇట్లా చంపుకు తింటారు? ఈ కాస్తలో ఏం పోయింది? అనిపించేది. కాని మాకేం తెలుసు? ఆధ్యాత్మికాభివృద్ధి కావాలంటె మొదటి సూత్రం, మన సొంత యోచన లేకుండా గురువు ఆజ్ఞని పరిపాలించడమనీ, ఆయనకి కావలసింది వంట రుచి కాదనీ, ఆయనకి కావలసింది వంటలో నించి మేమా శిక్షణ పొందడమనీ! వంటమీది ఆయన ఉత్సాహమంతా మాకా ఉత్సాహాన్ని ఇచ్చేందుకు. 

https://chat.whatsapp.com/IWSgPdEjJqNHgK1WdzQkJe

వంట అంటే మాకు భారం కాకుండా చేసేందుకు ఆయన వంటపైన అంత శ్రద్ధ చూపుతేగాని, మా మనసుల్లో మేము చేసేది భగవత్సేవ అనే భావం రాదు. మాపైని కరుణవల్ల అంత నాటకం ఆడారు ఆయన.

"కూరకి మూత పెట్టాలి. అప్పుడే ఆవిరి అణుగుతుంది. పక్వమై రుచిని పడి, తినడానికి యోగ్యమౌతుం" దని చెప్పి మా వంక చూశారా, ఆ మాటలు-

"మనసుకి మూత వేస్తే వృత్తులు అణుగుతాయి. మనిషి జ్ఞానియై ఈశ్వరుడి లో లయించడానికి సిద్ధమౌతా" డని అర్థమిచ్చేది.

📖

ఒకసారి కొందరు సెంజీకోట చూడడానికి ప్రయాణమౌతున్నారు. వాళ్ళతో నేనూ వెళ్ళి చూడాలనుకున్నాను. భోజనాలైనాక వెళ్ళి భగవాన్ని అడగాలనుకున్నాను. వెళ్ళి చూస్తే ఆయన ముసుగు పెట్టుకొని కళ్ళు మూసుకుని నిద్ర పోతున్నట్టున్నారు.

-హాలుకి ఓ రెండుసార్లు ప్రదక్షిణంచేసి చూస్తే, మాధవ స్వామితో అసలు నిద్రపోనట్టే మాట్లాడుతున్నారు. వెళ్ళి అడిగాను. దానికి భగవాన్..

“నాకు కొంచెం శుభ్రంగా కాచి పోస్తుందను కుంటే మాటి మాటికీ ఇక్కడకుపోతాను, అక్కడికి పోతానంటుందేమిటి?" అని, నాతో “సరే, ఎప్పుడు వస్తావు?" అని అడిగారు.

“రెండు రోజుల్లో తప్పక వస్తాను.” అన్నాను.

వెళ్ళానా - మళ్ళీ వచ్చేప్పటికి నాలుగు రోజులయింది. మళ్ళీ వచ్చి కనపడ్డప్పుడు, భగవాన్ “రెండు రోజుల్లో వస్తానన్నావు? వెళ్ళడం, రావడం నీ చేతుల్లో వుందా, పిచ్చిదానా?" అన్నారు.

🪷

*సశేషం*

꧁☆•┉┅━•••❀❀•••━┅┉•☆꧂

*కథల ప్రపంచం* 

https://chat.whatsapp.com/IWSgPdEjJqNHgK1WdzQkJe

*తెలుగు భాషా రక్షతి రక్షితః* 

*ఏడాది చందా 120/-, ఫోన్ పే & గూగుల్ పే నెంబర్ 9849656434*

*1 YEAR* *SUBSCRIPTION 120/-*

*phone pe & Gpay to 9849656434*

꧁☆•┉┅━•••❀❀•••━┅┉•☆꧂