*హైదరాబాద్‌లో ఒంటరి ప్రయాణం*

*కార్తీక్, తన ముప్పైలలో అడుగుపెడుతున్న యువకుడు, చేతిలో పెద్ద సాఫ్ట్‌వేర్ ఉద్యోగం ఉన్నా, మనసులో మాత్రం స్థిమితం లేని వాడు. నగరాల వెంట పరుగెత్తే ఈ జీవితంలో, కారులో కూర్చున్నా, ఆఫీస్‌లోని హైటెక్ క్యాబిన్‌లో ఉన్నా, తన చుట్టూ ఏదో ఒక శూన్యత అలుముకున్నట్టు అనిపించేది. అతని స్వస్థలం విశాఖపట్నం.* *ఉద్యోగ రీత్యా హైదరాబాద్‌కి వచ్చి అప్పుడే ఆరు నెలలు అయ్యింది.*

*హైదరాబాద్... ఈ మహానగరం ప్రతి మలుపులోనూ అద్భుతాన్ని, అపరిమితమైన వేగాన్ని చూపిస్తుంది. కానీ, కార్తీక్‌కి మాత్రం, ఈ వేగం అంతా తనని మరింత ఒంటరిగా, అనాథగా మార్చినట్టే అనిపించింది. పాత స్నేహాలు, కుటుంబ అనుబంధాలు ఫోన్ కాల్స్‌కే పరిమితం అయ్యాయి.* *తన అపార్ట్‌మెంట్, ఫర్నిచర్‌తో నిండి ఉన్నా, అది కేవలం నాలుగు గోడల గూడు మాత్రమే. అందులో జీవం లేదు, వెచ్చదనం లేదు.*

*ప్రతి రోజు రాత్రి, మెగాపాలిస్ లైట్లు కిటికీలో నుండి లోపలికి ప్రసరించినా, కార్తీక్ నిస్సత్తువగా బెడ్‌పై పడుకునేవాడు. నిద్ర పట్టేది కాదు. అతనికి చిన్నప్పటి నుండి ఒక అనుభూతి బాగా తెలుసు:* 

*'ఇల్లు' అంటే కేవలం ఇటుకలు, సిమెంట్ కాదు. అది ఒక 'భావన'  ప్రపంచం మొత్తం తనపై పడుతున్నప్పుడు, భయం, ఆందోళన తనను* *చుట్టుముట్టినప్పుడు, నిశ్చింతగా శ్వాస తీసుకోగలిగే ఒక స్థలం.*

*ఒక ఆదివారం సాయంత్రం, గోల్కొండ కోట దగ్గర ఉన్న ఒక పాత కేఫ్‌కి వెళ్ళాడు. ఆ కేఫ్‌లో నిశ్శబ్దం, పాత పాటలు, పుస్తకాల వాసన ఉండేది. కార్తీక్ ఒక మూల కూర్చుని, తన ల్యాప్‌టాప్‌లో ఏదో వర్క్ చేస్తూ, కాఫీ తాగుతున్నాడు.* అతని *కళ్ళల్లో ఒక వెత, ఒక నిస్సహాయత కనిపించేది. అతను తన రూమ్‌లో ఉన్నట్టే అక్కడ కూడా ఒంటరిగా ఉన్నాడు. ఎంతమంది చుట్టూ ఉన్నా, తనని అర్థం చేసుకునే వారు ఎవరూ లేరని అతని మనసులో ఒక బాధ.*

*భాగం 2: అంజలి పరిచయం మరియు ఆమె శాంతి*

*అదే కేఫ్‌లో, కార్తీక్‌కి కొంచెం దూరంలో, ఒక అమ్మాయి కూర్చుని ఉంది. ఆమె పేరు అంజలి ఆమె చేతిలో ఒక స్కెచ్ ప్యాడ్, పెన్సిల్ ఉన్నాయి. ఆమె ఏకాగ్రతతో ఏదో చిత్రిస్తోంది. ఆమె ముఖంలో ఒక ప్రత్యేకమైన శాంతి ఉంది. ఆ వేగవంతమైన నగరంలో, ఆమె మాత్రం ఒక తాబేలులా నిదానంగా, స్థిరంగా ఉంది. ఆమె చుట్టూ ఒక నిశ్శబ్ద వలయం ఉన్నట్టు అనిపించింది.*

*కొన్ని రోజులు గడిచాయి. కార్తీక్ ఆ కేఫ్‌కి రెగ్యులర్ అయ్యాడు, కేవలం తన పని కోసం కాదు, అంజలి ప్రశాంతతను దొంగచాటుగా చూడటానికి. ఒక రోజు, ఆమె కాఫీ కప్పు అనుకోకుండా అతని ల్యాప్‌టాప్‌పై పడిపోయింది. అదృష్టవశాత్తూ, కార్తీక్ త్వరగా స్పందించి, దానిని పక్కకు తిప్పగలిగాడు.*

*"ఓ! నన్ను క్షమించండి! నేను గమనించలేదు," అంజలి కంగారుగా అంది, ఆమె కళ్లలో నిజమైన పశ్చాత్తాపం.*

*"పర్వాలేదు. చిన్న ప్రమాదం తప్పింది," కార్తీక్ నవ్వే ప్రయత్నం చేశాడు, కానీ అతని ముఖంలో ఉన్న అలసట ఆమె వెంటనే గమనించింది.*

*"మీరు ఇక్కడికి తరచుగా వస్తారు కదా? మీరు చాలా ఒత్తిడిలో ఉన్నట్టు కనిపిస్తున్నారు," అంజలి నెమ్మదిగా అడిగింది. ఆమె వాయిస్ ఒక పాత వీణ తీగలా మెత్తగా, మనసుకు హాయిగా ఉంది.*

*కార్తీక్ ఆశ్చర్యపోయాడు. ఈ నగరంలో తనని గమనించిన మొదటి వ్యక్తి ఆమెనే. "ఉద్యోగం, కొత్త నగరం. అంతే," అని సంక్షిప్తంగా చెప్పాడు.*

*అంజలి నవ్వి, "మీరు చూస్తున్నది అంతా నాకు తెలుసు. ఇక్కడ అందరూ లక్ష్యాల కోసం* *పరుగెడుతున్నారు. కానీ, మీ కళ్ళల్లో ఏదో ఒకటి దొరకనట్టు వెతుకుతున్న భావన ఉంది."*

*అలా వారి పరిచయం మొదలైంది. అంజలి ఒక ఫ్రీలాన్స్ ఆర్టిస్ట్. ఆమె ప్రతి వస్తువులో, ప్రతి మనిషిలో అందాన్ని, ఆత్మను వెతకాలని నమ్ముతుంది. ఆమె మాటలు, ప్రపంచాన్ని చూసే కోణం కార్తీక్‌కి చాలా కొత్తగా అనిపించాయి. ఆమె చిన్న చిన్న విషయాలను ఆస్వాదించేది—కేఫ్ వెలుపల వర్షం, టీ కప్పు నుండి వచ్చే ఆవిరి, పాత పాటల్లోని భావం.*

*భాగం 3: అనుబంధంలో చిగురించిన ఆశ*

*వారి స్నేహం పెరిగింది. వారు ట్యాంక్ బండ్ దగ్గర నడిచారు, లేక్‌వ్యూ పాయింట్‌లో సూర్యాస్తమయాన్ని చూశారు.* *అంజలి, తాను చిత్రించిన కొన్ని స్కెచ్‌లు కార్తీక్‌కి చూపించింది. అందులో కొన్ని 'నిశ్శబ్ద చిత్రాలు' ఉన్నాయి—అంటే, సంతోషంగా నవ్వుతున్న మనుషులు కాకుండా, ఆలోచనలో ఉన్న, ఒంటరిగా ఉన్న వ్యక్తుల చిత్రాలు.*

*"మీరు ఈ ఒంటరి వ్యక్తులనే ఎందుకు ఎక్కువగా వేస్తారు?" అని కార్తీక్ అడిగాడు.*

*"నేను వారిని ఒంటరిగా చూడను, కార్తీక్. నేను వారిని* *ఆత్మపరిశీలనలో ఉన్న వ్యక్తులుగా చూస్తాను. మన ఒంటరితనం అనేది ఒక చీకటి గది కాదు, అది మనలోపల ఉన్న మనమే మాట్లాడుకునే పవిత్ర స్థలం. కానీ, ఆ స్థలంలో భయం ఉండకూడదు. ఉండాల్సింది ప్రేమ అని అంజలి సమాధానం చెప్పింది.*

*కార్తీక్ తన మనసులోని ఆందోళనలను, తను తన తల్లిదండ్రుల నుండి దూరంగా ఉండటం వల్ల కలిగే భావోద్వేగ లోపాన్ని, అలాగే తను అనుకున్నంత విజయవంతం కాలేనేమో అనే భయాన్ని అంజలితో పంచుకోవడం మొదలుపెట్టాడు. అతను మాట్లాడేటప్పుడు ఆమె ఓపికగా వినేది. ఆమె సలహాలు ఇచ్చేది కాదు, కేవలం తన ఉనికితోనే అతనికి ధైర్యాన్ని ఇచ్చేది.*

*ఒక రోజు, కార్తీక్ పని చేస్తున్న ప్రాజెక్ట్ అనుకోకుండా ఫెయిల్ అయ్యింది. అతనిపై ఉన్న బాధ్యత, కంపెనీకి జరిగిన నష్టం అతన్ని తీవ్రంగా నిరాశపరిచాయి. ఆ రోజు రాత్రి, అపార్ట్‌మెంట్ కిటికీ పక్కన కూర్చుని, అతను తన జీవితంలో ఏదీ సరిగా జరగడం లేదని భావించాడు. అతను వెంటనే అంజలికి కాల్ చేశాడు.*

*"అంజలి... నేను... నేను ఓడిపోయాను," అతని గొంతులో భయం, బాధ కలిసాయి.*

*"మీరు ఎక్కడ ఉన్నారు?" అని మాత్రమే అడిగింది అంజలి.*

*అరగంట తర్వాత, అంజలి అతని అపార్ట్‌మెంట్ డోర్ ముందు నిలబడి ఉంది. ఆమె చేతిలో వేడి వేడి టీ, ఒక పాత కవిత్వం పుస్తకం ఉన్నాయి.*

*"నేను నీతో మాట్లాడటానికి రాలేదు, కార్తీక్. నేను కేవలం ఉండటానికి వచ్చాను," అంది.*

*కార్తీక్ అప్పుడు* *నియంత్రించుకోలేకపోయాడు. ఆ ఆరు నెలల ఒంటరితనం, భయం, నిరాశ అన్నీ ఒకేసారి బయటపడ్డాయి. అతను మౌనంగా ఏడవడం మొదలుపెట్టాడు. అది కోపాన్ని, ఆందోళనను బయటకు పంపే ఒక మార్గం.*

*భాగం 4: ఆమె కౌగిలిలో... ఇల్లు దొరికింది*

*కార్తీక్ మౌనంగా, భుజాలు కుదించుకుంటూ* *ఏడుస్తున్నప్పుడు, అంజలి ఎటువంటి మాటలు* *మాట్లాడలేదు. ఆమె అతని వైపు నడిచి, అతని భుజాలపై తన చేతులు వేసింది. ఆ స్పర్శలో ఒక అద్భుతమైన సున్నితత్వం ఉంది. ఆమె నెమ్మదిగా అతనిని తన వైపు తిప్పుకుంది, తన రెండు చేతులతో అతనిని తన కౌగిలిలోకి తీసుకుంది.*

*ఆ కౌగిలి గట్టిగా లేదు, కానీ లోతుగా ఉంది. ఆ క్షణం, కార్తీక్‌కి ప్రపంచంలో ఉన్న రణగొణ ధ్వనులన్నీ ఆగిపోయినట్లు అనిపించింది. ఆ ఆరు నెలలుగా అతను తన కోసం వెతుకుతున్న శాంతి, స్థిరత్వం, మరియు అలుముకున్న ఆ శూన్యతను నింపే ఆ వెచ్చదనం... అన్నీ ఆ కౌగిలిలోనే దొరికాయి.*

*ఆమె గుండె చప్పుడు అతని చెవికి వినిపించింది—చాలా నిదానంగా, చాలా స్థిరంగా, ఒక పాత ఊయల ఊగినట్లు. అతను తన భయాన్ని, తన కన్నీళ్లను ఆమె భుజాలపై వదిలేశాడు. ఆమె జుట్టు వాసన, ఆమె శరీరం యొక్క వెచ్చదనం అతనికి తన తల్లి ఒడి లేదా చిన్ననాటి సురక్షిత స్థలం  గుర్తుకు తెచ్చింది.*

*ఆ కౌగిలి ఒక ఆశ్రయం. అది అతనితో ఇలా చెప్పినట్లు అనిపించింది: "నీవు ఓడిపోలేదు. పడిపోయావు అంతే. నీకు నేను ఉన్నాను. భయం లేదు."*

*సుమారు పది నిమిషాలు, వారు అదే విధంగా ఉన్నారు. ఆమె అతనిని కేవలం పట్టుకోలేదు, ఆమె అతనిని అర్థం చేసుకుంది అతను ఆ కౌగిలి నుండి మెల్లగా దూరమైనప్పుడు, అతని కళ్ళల్లో ఉన్న బాధ పోయి, ఒక కొత్త నిశ్చింత దొరికింది.*

*"నేను నీకు మాటల రూపంలో చెప్పగలిగే ధైర్యం ఇవ్వలేను, కార్తీక్. కానీ, నేను నిన్ను నా ఆశ్రయం లో ఉంచగలను," అని అంజలి మెల్లగా అంది.*

*కార్తీక్ తల పైకెత్తి, ఆమె కళ్ళలోకి చూశాడు. "నాకు తెలుసు, అంజలి. నేను హైదరాబాద్‌లో ఇల్లు అద్దెకు తీసుకున్నాను, కానీ... ఈ రోజు, నీ కౌగిలిలో... నాకు నా ఇల్లు దొరికింది. ఒక చిరునామా లేని, కానీ నా ఆత్మ సురక్షితంగా ఉండే ఒక స్థలం."*

*ఆ రోజు నుండి, కార్తీక్ జీవితం మారింది. అతను ఇంకా కష్టపడ్డాడు, కానీ అతని భయం పోయింది. ఎందుకంటే, అతను ప్రపంచంతో పోరాడుతున్నప్పుడు, తనను అర్థం చేసుకునే, భయం లేకుండా తనని పట్టుకోగలిగే ఒక స్థానం ఉంది. ఆ స్థానం అంజలి ప్రేమ, ఆమె స్థిరత్వం.*

*అతనికి ఇప్పుడు తెలుసు, "ఇల్లు" అనేది ఏ వాతావరణంలోనూ మార్పు చెందకుండా, ఎల్లప్పుడూ వెచ్చగా, సురక్షితంగా ఉండే ఒక భావన అని. అంజలి అతని జీవితంలోకి రావడం, ఆ ఇంటికి కిటికీలు తెరిచినట్టు, వెలుతురును నింపినట్టు. ఆ యువతి కౌగిలిలో, కార్తీక్ తన శాశ్వత నివాసం, తన నిజమైన ఆత్మబంధువు ను కనుగొన్నాడు. ఇక అతనికి ఒంటరితనం లేదు.*