అయిదవుతోంది. గదిలో లైటుండడంవల్ల బయటి వాతావరణం ఎలావున్నదీ తెలియట్లేదు. ఎక్కడా అలికిడిలేదసలు. ఫోన్ చార్జింగ్ తీసి, కేబుల్ని చక్కగా చుట్టి, చక్కిలంలా తయారుచేశాను. ఆనక వెల్క్రో స్ట్రాప్‌తో బంధించి, దాన్నీ అడాప్టర్నీ సూట్‌కేసులో పడేశాను. 

‘నీకేం, మగమహారాజులా బుడుంగుమని పెట్లోంచి బయటికీ, బయట్నించి పెట్లోకి దూకేస్తావు. నేనైతే చీరకొంగులా ఎన్ని చుట్టలు చుట్టుకోవాలో తెలుసా?’ అంటూ మూతి ముప్ఫై వంకర్లు తిప్పింది కేబుల్. 

‘నిజానికి కష్టమంతా నాదేనే కేబుల్‌బుల్! ఎంత వేడెక్కిపోతానో తెలుసా? వీడొక్కోసారి రాత్రంతా అలా చార్జింగ్ పెట్టి వదిలేస్తుంటాడు. అప్పుడు చూడు, తెలుస్తుంది!’ అంది చెమటలు తుడుచుకుంటూ అడాప్టర్.

ఈ గోలేదీ పట్టని నేను పెట్టేబేడా సర్దుకుని బయటికొచ్చాను. వార్నీ, చిమ్మచీకటైపోయిందే?

పొద్దున్న నేనొచ్చేటప్పుడు ప్రశాంతంగా, నీలంగా ఉన్న ఆకాశమంతా ఇప్పుడు ప్రశాంత్‌నీల్ సినిమాలా నల్లగా మసిపూసుకుని తయారైంది. 

గట్టిగా బాదేలా ఉంది వర్షం. రిసెప్షన్ దగ్గరకి రాగానే కాస్త అలికిడి వినబడింది. డేటా ఎంట్రీ ఆపరేటర్లు కంప్యూటర్ల ముందు కూర్చుని శ్రద్ధగా పనిచేసుకుంటున్నారు. ఓపీలోకి మాంచి దూకుడుమీద వచ్చేసిన కుక్కనొకదాన్ని తరుముతున్నాడు సెక్యూరిటీ గార్డు.

‘దీనికి అన్నవెఁయ్యొద్దని ఎన్నిసుట్లు సెప్పినా ఆలకించదండీ ఆ సావిత్రమ్మ! ఈమజ్జిన చికినుముక్కలు కూడా ఏస్తంది. ఇంకేటొదుల్తాది మనాస్పత్రిని? రోజుకీ లోనకొచ్చేస్తంది!’ అంటూ స్వగతం చెప్పుకున్నాడు.

ఎవరూ స్పందించలేదు. ఎంచేతంటే ఇద్దరు డిఇఓల చెవుల్లోనూ ఇయర్‌బడ్స్ ఏవో పాటల్ని వినిపిస్తున్నాయి.

‘ఏటి భాస్కర్రావుగారూ, కుక్క మళ్ళీ లోనకొచ్చీసిందా?' అంటూ పలకరించాను.

‘సార్, సారీ సార్! సూళ్లేదు. ఇటియ్యండ్సార్!' అంటూ నా చేతిలోంచి సామాను లాక్కోబోయాడు. పెట్టె అతన్ని పట్టకొమ్మని, బేడ నేను మోసుకుంటూ పోర్టికోలొకొచ్చాను.

అప్పుడే వర్షం మొదలైపోయింది. మరీ ఉధృతంగా లేదుగానీ, ‘అబ్బా... ఇది ఏమివానా!’ అంటూ పాడుకోడానికి సరిపడేంత రొమాంటిక్‌గా ఉంది.

పొద్దుట్నించీ ఎండకి వేడెక్కిపోయిన కారు ఆ వానకి తెల్లచీరలో తన్మయత్వంతో తడుస్తోంది. హెడ్‌లైట్లమీంచి కారుతున్న వాననీళ్ళు ఆనందబాష్పాల్లా కనబడ్డాయి నాకు. 

‘గొడుగు తెమ్మంటరేట్సార్?’ అన్నాడు భాస్కర్రావు లగేజిని ఒకచేత్తో పట్టుకోవడానికి ఇబ్బంది పడుతూ. మరి దాన్నిండా ఈ-వేస్ట్ ఉంటుంది. అంటే తెలుసుగా? అన్నీ ఫోన్లు, బ్లూటూతులు, పెన్‌డ్రైవులూనూ! ఒక్క ఇంజెక్షనుగాని, మాత్రగానీ ఉండవు.

‘ఈమాత్రం వర్షానికేమీ మొక్కమొలవనుగానీ, ఇటిచ్చెయ్ ఆ సూట్‌కేసు!' అంటూ ఒక్కడుగులో కారుదగ్గరకి చేరాను.

రోడ్డంతా ఖాళీ అయిపోయింది. హార్న్ కొట్టాల్సిన అవసరం కూడా లేదు. మామూలుగా అయితే చెయ్యినొప్పెట్టేలా బాదినా ఎవడూ తప్పుకోడు. 

షాపుల ముందున్న రేకులకింద ఏవో టూవీలర్ల జనం నిలబడున్నారు. వర్షానికి అడ్డంగా దొరికిపోయిన బాపతనుకుంటా. పొగలుకక్కే టీని గాజుగ్లాసుల్లో పోస్తోంది రవణ. తాటాకు గొడుగుని రోడ్డుమీద అడ్డంగా పడేసి టీ అందుకున్నాడు తాత.

పెదాలమీద చిరునవ్వు మెరిసింది నాకు. రోజూ పొద్దున్న రౌండ్స్ వేస్తున్నప్పుడు కూడా ఇంతే! ఆ అమాయక గిరిజనుల్ని చూస్తే మాటిమాటికీ నా పెదాలమీద చిరునవ్వు మెరుస్తూ ఉంటుంది. నాతో రౌండ్స్‌కొచ్చే సిస్టర్లకి ఈపాటికి అర్ధమైపోయే ఉంటుంది, పెదాలమీద చిరునవ్వు మెరవడమంటే ఏమిటో!

ఎండకి మాడిపోయిన తారురోడ్డు వర్షపుజల్లుకి పులకించి మెత్తగా, నల్లగా నిగనిగలాడుతోంది. నిదానంగా పోదాం, తొందరేం? 

ఉదయం చూశాను. మూడేళ్లపిల్ల అది. మూడురోజుల క్రితం నూటమూడు జ్వరంతో వచ్చింది. మంచానికి అతుక్కుపోయి, ఒళ్ళు కాలిపోతోంది. వాళ్లమ్మని చూస్తే పట్టుమని ఇరవయ్యేళ్లు దానికి. ఏదో శౌచాలయం గోడమీద ‘స్త్రీలు’ అని రాసి, పక్కనవేసే బొమ్మలా ఉందే తప్ప ఏ ఆకారమూ లేదు. సరైన తిండీ, పోషణా లేని కొండపిల్ల. ఇక పిల్లల్నేం పెంచుతుంది?

దేవుడిదయవల్ల, మావాళ్ల దాక్షిణ్యంవల్లా చంటిదానికి ఈరోజుకి తగ్గింది జ్వరం. ఇవాళ డిశ్చార్జ్‌ట!

పొద్దున్న చూద్దునుకదా, పిల్లకి జుత్తంతా నూనెరాసి రెండు కొత్తిమీర కట్టల్లా తయారుచేసి రబ్బరుబాండ్లు పెట్టేసింది వాళ్లమ్మ. ఇంటికెళిపోవడంకంటే ఆనందమేముంటుంది? బుద్ధిగా మంచంమీద కూర్చుని బ్రెడ్ తింటోంది. 

అస్సలు అందంగా లేదు. కానీ చాలా ముద్దుగా ఉంది. 

‘ఏరా తల్లీ, ఆయి తగ్గిందా?’ అంటూ పలకరించే ప్రయత్నం చేశానోలేదో బ్రెడ్ పక్కనబడేసి ఏడుపు మొదలెట్టింది. మళ్లీ వీడేదో ఇంజెక్షన్ చెయ్యబోతున్నాడని అనుకునుంటుంది. 

ఆలోచనల్లో ఉండగానే చెరువుదాకా వచ్చేశాను. కారునలా పక్కకాపి కిటికీ అద్దం దించాను. తురాయిపూల సీజనిది. తలనిండా మందారాలు తురుముకున్న మా అమ్మమ్మలా ఉంది చెరువు ఒడ్డునున్న చెట్టు. నుదుటన రూపాయిబిళ్ళంత బొట్టుపెట్టుకుని, పెసరపప్పు ఛాయలో ఉండేది అమ్మమ్మ. అప్పుడే ఏదో గుర్తొచ్చి, నవ్వు ఆపుకున్నట్టుండే మొహం. మనవల్ని చూడగానే ఇలాగే ఆనందంతో తడిసిముద్దైపోయేది.

గుంపులుగుంపులుగా నల్లటి మబ్బులు కౌరవసైన్యంలా మీదకొచ్చేస్తోంటే లేతాకుపచ్చ రంగులో తమలపాకుల్లా ఉండే కొండలుకాస్తా ముదురు బాదం ఆకుల్లా కనబడుతున్నాయి.

నా సరదా గమనించిందనుకుంటా, వానజల్లు హుషారుగా లోపలికొస్తోంది. పెళ్ళివారింట్లో గుమ్మందగ్గర ఆడపిల్లలు పన్నీరు చిలకరించినట్టనిపించింది.

‘ఇళమై ఎనుమ్ పొంగాట్రూ...’ రేడియోలో బాలు గొంతు పిండేస్తోంది ఓపక్క. ‘ఒరే వీణై... ఒరే రాగం..’ ఈ లైను విన్న ప్రతిసారీ ఝల్లుమంటుంది నాకు.

కాసేపలా వర్షాన్ని ఆస్వాదిస్తూ కూర్చున్నాను. పట్టుమని పదినిముషాలైనా కురవకుండానే ఆగిపోయింది. ఆమాత్రందానికే ఆకాశం ఇలా నల్లకంబళ్లవీ కప్పుకుని కాటిసీన్లో హరిశ్చంద్రుడిలా తయారవడమెందుకో?

కానీ చూడ్డానికి భలే బావుంది బయటంతా! 

అచ్చం ఆ జ్వరం తగ్గిన పిల్లకిమల్లే తాజాగా కనబడుతోంది. నా జీవితంలో ఇలా బయటంతా ప్రకృతీ, హాస్పిటల్లో వికృతీ రాసిపెట్టాడు ఆ దేవుడు.

నేనక్కడ ఆగినట్టు ఎలా తెలిసిందో, దూరంగా కనబడుతున్న కొండలవారగా గూడ్స్ రైలొకటి వయ్యారంగా వచ్చింది. పాపం, ఖాళీలేకుండా కుక్కేసినట్టున్నారు పెట్టెలన్నీ, భారంగా కదులుతోంది నిండుచూలాలిలా!

నాకు కుంచెలతో రంగులద్దడాలవీ రావుగానీ లేకపోతే ఈ దారమ్మట కనబడే సౌందర్యానికి ప్రతిరోజూ ఓ చిత్రపటం గీసేసి ఎగ్జిబిషన్ పెట్టేసి, ఒక్క బొమ్మా అమ్ముడవ్వక ఆనక ఏడుస్తూ కూచుందును 😝😎 

ఆఖర్న గార్డు కూడా ఎవడో నాలాంటివాడే అనుకుంటా ఎంచక్కా బయట నిలబడి తనివితీరా ప్రకృతిని ఆస్వాదిస్తున్నాడు. 

‘విసుగురాదు ఖుషీ పోదు వేసట లేనేలేదు...అసలు నా మరోపేరు ఆనందవిహారి..’ బాలు అలా పాడుతూనే ఉండాలి నా సమక్షంలో, నా జీవితమంతా!

శుభరాత్రి!

.......కొచ్చెర్లకోట జగదీశ్