💀కంబోడియా కథ💀

(చివరి వరకు చదవండి)

అది కేవలం ఒక పర్యాటక ప్రదేశం అనుకున్నారా? 

కాదు! మానవజాతి చరిత్రలో మర్చిపోలేని చీకటి కోణం దాగున్న భయానక క్షేత్రం.

కంబోడియా 'కిల్లింగ్ ఫీల్డ్స్'లో అడుగుపెట్టడానికి ముందు నా మనసులో ఎలాంటి అంచనాలు లేవు. టికెట్ కౌంటర్ దగ్గర ఆవిడ చెప్పిన మాటలు మొదట్లో తేలిగ్గానే తీసుకున్నాను. 

"మీకు గంటన్నర సమయమే ఉందండి... 

ఆరు గంటలకు మూసేస్తారు. తిరిగి రావడం మర్చిపోకండి." "సరే" అన్నాను. 

"గైడ్ కావాలా?" అని ఆమె అడగ్గానే, "అవును" అన్నాను. అప్పుడే వచ్చాడు అతను – సన్నగా, పొట్టిగా, నిశ్శబ్దంగా. అతని కళ్ళల్లో ఏదో చెప్పలేని లోతు... నేను గమనించలేకపోయాను.

మేము లోపలికి నడుస్తున్నాం. 

గైడ్ అడుగులు నిశ్శబ్దంగా ఉన్నాయి. ఒక్కసారిగా ఆగి... నా ముందున్న కట్టడం వైపు వేలెత్తి చూపాడు. అది ఒక టవర్. సాధారణమైనది కాదు. అద్దాల గోపురం లోపల పేర్చబడిన... పదుల వేల... మానవ పుర్రెలు! 

అవును, మీరు విన్నది నిజం. 

కనీసం 5,000కు పైగా మనుషుల పుర్రెలు, రంగుమారి, కాలపు గుర్తులను మోస్తూ... ఒక భయంకరమైన స్థూపంగా నా ఎదురుగా ఉన్నాయి.

నా గుండె ఒక్కసారిగా ఆగిపోయినట్టైంది. 

కళ్ళు వెడల్పుగా తెరుచుకున్నాయి. తల గిర్రున తిరిగింది. ఒక క్షణం నిశ్శబ్దంగా చూస్తూ ఉండిపోయాను. గైడ్ వైపు తిరిగాను, నా గొంతులో మాట పెగలలేదు. ఎలాగో ధైర్యం తెచ్చుకొని అడిగాను: "ఇదేంటి...?"

అతని స్వరం చాలా నెమ్మదిగా ఉంది, కానీ ఆ మాటల్లో ఏదో గురుత్వం ఉంది: "ఇవి 1975 నుండి 1979 మధ్య పోల్ పాట్ చంపించిన అభాగ్య కంబోడియన్ల తలలు."

నాలుగేళ్లు! కేవలం నాలుగేళ్ళలో ఇంతమందిని...? 

నా నోటి నుండి అప్రయత్నంగా ప్రశ్న వెలువడింది: "కానీ... ఎందుకు? దేనికి ఇదంతా...?"

గైడ్ వివరించాడు: 

"కమ్యూనిస్ట్ ప్రభుత్వం కంబోడియాను మళ్ళీ వ్యవసాయ దేశంగా మార్చాలనుకుంది. నగరాలను పూర్తిగా తుడిచిపెట్టి, ప్రజలను గ్రామాలకు తరలించమని ఆదేశాలు ఇచ్చింది. ఆ ఆదేశాలను ధిక్కరించిన ప్రతి ఒక్కరినీ... ఇక్కడికి తీసుకువచ్చి... అంతమొందించారు."

నా శరీరం గగుర్పొడిచింది. "అంతమొందించారా...?"

"అవును," అన్నాడు గైడ్. 

"మీరు ఇప్పుడు నిలబడి ఉన్న ఈ చోటనే ముప్పై వేల మందికి పైగా ప్రజలను హత్య చేశారు."

"కాల్చి చంపారా...?" నా భయం మరింత పెరిగింది.

గైడ్ తల అడ్డంగా ఊపాడు. అతని కళ్ళల్లో ఏదో తెలియని బాధ: "కాదు. వారి తలల వెనుక పారతో గట్టిగా కొట్టేవారు. చావకుండా, బతికుండగానే, విలవిలలాడుతున్న వారిని... సజీవంగా పెద్ద పెద్ద గోతుల్లో పూడ్చిపెట్టేవారు."

నాకు మతిపోయింది. ఆ మాట వినగానే ఒక్క క్షణం కూడా అక్కడ నిలబడలేకపోయాను. వేగంగా వెనక్కి తిరిగి బయటికి నడిచాను. గైడ్ నా వెంటే వస్తున్నాడు.

అతను నన్ను ఒక మామిడి తోటలోకి తీసుకెళ్ళాడు. వాతావరణం నిశ్శబ్దంగా, ఏదో భారంగా ఉంది. "ఇదొకప్పుడు మామిడి తోట," గైడ్ నెమ్మదిగా చెప్పాడు, "పోల్ పాట్ దీన్ని కిల్లింగ్ ఫీల్డ్ గా మార్చాడు."

నేను చుట్టూ చూశాను. ఎక్కడ చూసినా పెద్ద పెద్ద గుంతలు. 

అవి ఏదో తవ్విన గుర్తులు కావు, వేలాది మందిని పూడ్చిపెట్టిన సామూహిక సమాధులు!

"సైనికులు వాహనాల్లో ప్రజలను తీసుకువచ్చేవారు," గైడ్ స్వరం మరింత పీక్కుపోయింది, 

"చిన్న పిల్లల దగ్గర నుండి వృద్ధుల వరకు, స్త్రీలు, పురుషులు... అందరినీ ఇక్కడ క్యూలో నిలబెట్టేవారు."

ఊపిరి బిగబట్టాను. ఆ దృశ్యం నా కళ్ళ ముందు మెదులుతున్నట్లైంది.

"అదృష్టవంతులను తుపాకీతో కాల్చి చంపేవారు," అతను చెప్తున్నాడు. "కానీ దురదృష్టవంతులను... పారతో తల వెనుక కొట్టి... కింద పడి విలవిలలాడుతున్న వారిని... బతికుండగానే గుంతల్లోకి తోసేసి... మట్టి కప్పేవారు."

ఒక్కో మాటా నా మెదడును తొలిచేస్తున్నట్లుంది. 

"ఆ గుంతలను ఎవరు తవ్వేవారు?" అని అడిగాను.

గైడ్ కళ్ళు నేల చూపులు చూశాయి: "చాలామందిని, వారిని చంపడానికి ముందు, ఆ గుంతలను వారితోనే తవ్వించేవారు."

ఒక చోట, కొన్ని పాత బట్టలు చిరిగిపోయి పడి ఉన్నాయి. రంగుమారి, కాలంతో కలిసిపోయి... గైడ్ వాటి వైపు చూపాడు: "ఇవి ఇక్కడ చంపబడిన దురదృష్టవంతుల వస్త్రాలు. సైనికులు శవాల నుండి విలువైన వస్తువులను తీసేసుకునేవారు."

"ప్రతిరోజూ," అతను కొనసాగించాడు, "ప్రతిరోజూ వాహనాల్లో ప్రజలు నిండిపోయి వచ్చేవారు. ఇదే భయంకరమైన ప్రక్రియ పునరావృతమయ్యేది. ఈ ఒక్క తోటలోనే ముప్పై వేల మందిని చంపారు."

నా కాళ్ళు వణుకుతున్నాయి. కళ్ళ ముందు అంతా చీకటి కమ్ముకుంటున్నట్లు అనిపించింది. నోటి నుండి మాట రావట్లేదు. వాంతి వస్తున్నట్లుంది. మానవత్వం ఇంత దిగజారగలదా?

గైడ్ స్వరం మరింత గంభీరంగా మారింది: 

"కేవలం ఇక్కడే కాదు... కంబోడియా దేశం నలుమూలలా ఇలాంటి భయానక ప్రదేశాలు వందల్లో ఉన్నాయి."

నాకు భయం వేసింది. "ఎన్ని...? మొత్తం ఎన్ని కిల్లింగ్ ఫీల్డ్స్ ఉన్నాయి కంబోడియాలో...?"

అతని సమాధానం నన్ను మరింత దిగ్భ్రాంతికి గురిచేసింది: "మూడు వందలకు పైగా! కంబోడియా అంతటా మూడు వందలకు పైగా కిల్లింగ్ ఫీల్డ్స్ ఉన్నాయి. వాటిలో పదిహేను లక్షల మందికి పైగా ప్రజలు హత్య చేయబడ్డారు."

నా కాళ్ళు వణుకుతున్నాయి. కళ్ళ ముందు అంతా చీకటి కమ్ముకుంటున్నట్లు అనిపించింది. నోటి నుండి మాట రావట్లేదు. వాంతి వస్తున్నట్లుంది. మానవత్వం ఇంత దిగజారగలదా?

గైడ్ నన్ను ఇంకొక చోటికి తీసుకెళ్ళాడు. అక్కడ చిన్న చిన్న ఎముకలు చెల్లాచెదురుగా పడి ఉన్నాయి. అతను చెప్పిన మాట నా గుండెను పిండేసింది: "ఇక్కడ దొరికిన కొన్ని ఎముకలు ఆరు నెలల లోపు వయసున్న శిశువులవి..."

ఆరు నెలలు...? పసిపిల్లలను కూడా...? నా ధైర్యం పూర్తిగా సన్నగిల్లింది. ఇక ఒక్క క్షణం కూడా అక్కడ ఉండలేక నేను గైడ్‌తో కలిసి బయటికి నడిచాను.

బయటికి రాగానే ఒక లోతైన శ్వాస తీసుకుని పెద్ద నిట్టూర్పు వదిలాను.. ఈ దయనీయ దృశ్యాల నుండి బయటపడ్డానని ఊపిరి పీల్చుకున్నాను. 

గైడ్‌తో అన్నాను: 

"పోల్ పాట్... ఒక విచిత్రమైన సైతాను కదా...?"

గైడ్ పెదవుల మీద చిన్న నవ్వు. అతని స్వరం ఇప్పుడు మరింత లోతుగా, ఏదో గుంభనంగా వినిపించింది: "అలాంటి సైతానులు భూమి మీద ఎప్పుడూ ఉంటారు."

నేను అతని మాటతో ఏకీభవించలేకపోయాను:

"అతనిలాంటి సైతాను ఇంకెవరైనా ఉండి ఉంటారని నాకు సందేహంగా ఉంది."

సరిగ్గా అదే క్షణం గైడ్ చెప్పిన మాట విని నేను స్తబ్దుడనయ్యాను. అతను తల పక్కకు వంచి, నా కళ్ళల్లోకి సూటిగా చూస్తూ అన్నాడు:

"మీ దేశంలో కూడా అలాంటి సైతానులు చాలా మంది ఉన్నారు."

నా శరీరం జలదరించింది. ఏంటతను అనేది?

"పానిపట్ రెండవ యుద్ధంలో... అక్బర్... 55,000 మంది తలలు నరికి... ఒక గోపురం కట్టించాడు."

నా మైండ్ బ్లాక్ అయిపోయింది. నేను నోరు తెరిచి అతని వైపు చూస్తున్నాను.

"మీ దేశంలో అతన్ని 'అక్బర్ ది గ్రేట్' అని పిలుస్తారు... కానీ మా దేశంలో... అతన్ని 'సైతాన్' అనే అంటాము."

ఒక్కసారిగా కళ్ళ ముందు గతం తాలూకు తెరలు తొలగిపోయినట్లైంది. 

భారతదేశంలో తాజ్ మహల్ నుండి ఎర్రకోట వరకు... ఎంతమంది తలలు తెగిపడి ఉంటాయి? వెయ్యి సంవత్సరాల పాటు నరపిశాచాలు మనల్ని పాలించారు. కానీ మనం... వారి పేరుతో రోడ్లు, నగరాలు, పార్కులు, విశ్వవిద్యాలయాలు కట్టాం!

ఎప్పుడు, ఎలా ఈ సైతానులు మన దేశంలో దేవుళ్ళు అయ్యారు...?

దీనికి మన పూర్వీకులే బాధ్యులా...?

వారు సత్యాన్ని అర్థం చేసుకోడానికి ప్రయత్నించలేదా...? జరుగుతున్నది జరగనిచ్చారా...?

మన చరిత్ర పుస్తకాలు... మన ముఖంపై కొట్టిన చెంపదెబ్బలు! 

వాటిలో క్రూరమైన, దోపిడీదారులైన ఆక్రమణదారులను ఎందుకు మహిమపరచడం జరిగింది?

చరిత్ర యొక్క నిజమైన వాస్తవాలు... ఇప్పుడు బయటపడాలి. అప్పుడే కదా, చీకటి మనల్ని మింగకుండా ఉంటుంది!!

సమాచార సౌజన్యం: ప్రసన్న కుమార్

- Viswa A  ✍️