మాకు నీకు వచ్చినంత మంచి ఆలోచనలు మాకు ఎలా వస్తాయి?

కిర్రు, కిర్రు మంటు పాత సైకిల్ పై ప్రయాణం.. కొరియర్ పార్శల్స్ ఐటెమ్స్ డెలివరీ ఇచ్చే డెలివరీ బాయ్ ఉద్యోగం నాది.. పైన చూస్తే ఎర్రటి ఎండ..నీ పని నీదే..నా పని నాదే అంటూ నవ్వుతున్నట్టున్నాడు సూర్యున్ని చూస్తుంటే.. ఇంకా డెలివరీ ఇవ్వవలసిన వస్తువులు చాలానే ఉన్నాయి..ఓవైపు ఎండ దంచేస్తుంది. చల్లటి కూల్ డ్రింక్ త్రాగుదామని మనసులో ఉన్నా పదిహేను రూపాయలు ఖర్చు పెట్టాలి, దానికి ఇంకో పదిహేను రూపాయలు జతచేస్తే వచ్చే రెండు రొట్టెలతో రాత్రి భోజనం సరిపెట్టుకోవచ్చు.అంతే..అంతే.. అనుకుంటూ దారిలో చలివేంద్రం దగ్గర సైకిల్ ఆపి కడుపు నిండా చల్లటి నీళ్లు త్రాగి మళ్ళీ డెలివరీ ఇవ్వడానికి బయలుదేరా!
ఈ డెలివరీ బాయ్ ఉద్యోగం నాకు పార్ట్ టైం జాబ్.. ఈ సంవత్సరం తో నా డిగ్రీ చదువు పూర్తవుతుంది..నన్ను ఇక చదిలించలేం అంటూ ఇంట్లో వారు చేతులెత్తేసారు.. అందుకే నా చదువు వారికి భారం కాకూడదని నేను పట్నం వచ్చి నా చదువు కు కావలసిన డబ్బు ఇలా పార్ట్ టైమ్ జాబ్ ద్వారా సంపాదించుకుంటూ చదువుకుంటున్నాను...
డెలివరీ అడ్రస్ నూర్జహాన్ బేగం.. అని రాసి ఉంది.. పాత అడ్రస్సే.. వారంలో కనీసం మూడు, నాలుగు ఐటెమ్స్ డెలివరీ ఇస్తుంటాను ఆ ఇంటికి.... గొప్పింటి వారి ఇల్లు లా ఉంటుంది. ఇంటి బయట వాకిలి బయట ఎవరున్నారో లోపలినుండే చూడగలిగే అత్యాధునిక కెమేరా లు, హంగామా చూస్తే అబ్బో అనిపించేలా ఉంటుందా ఇల్లు.. కానీ నాకు కోపం వచ్చే విషయం ఏంటంటే కాలింగ్ బెల్ నొక్కాక పావుగంటకు గానీ ఎవరూ రారు.. వచ్చినా తలుపుకు ఉన్న ప్రత్యేకమైన చిన్న కిటికి తెరచి సంతకం చేసి ఐటెం తీసుకుంటారు.. ఎప్పుడు వచ్చినా ఓ పదిహేనేళ్ళ వయసున్న పాప వచ్చి సలాం అలైకుం భయ్యా అని కిటికీలోనుండే సంతకం చేసి వస్తువు తీసుకున్నాక షుక్రియా భయ్యా అంటుంది. నేను గేటు దాటంగానే తలుపుకు ఉన్న కిటికీ మూస్తుంది.. ఎందుకో ఆ అమ్మాయి అమాయకమైన చిరునవ్వు చూస్తే అంతవరకు నేను ఎదురుచూసిన కోపమంతా దూదిపింజ లా ఎగిరి పోతుంది.. ఆ అమ్మాయి చిరునవ్వు ను తలచుకుంటూ ఆ ఇల్లు చేరి సైకిల్ స్టాండు వేసి గేటు దాటుకుంటూ వెళ్ళ
యధాప్రకారం ఇంటి వాకిలి ముందు నిలబడి కాలింగ్ బెల్ నొక్కాను..
మామూలుగానే ఓ పావుగంటకు అవతల ఎవరో వచ్చిన చప్పుడు వినపడి వాకిలి దగ్గరకు వచ్చాను.. మొట్టమొదటి సారిగ ఇంటి వాకిలి తెరుచుకుంది. లోపల చూసిన నాకు నోటమాటరాలేదు. నా ఎదురుగా చిరునవ్వుతో ఆ పాప.. కానీ వికలాంగుల కుర్చీలో కూర్చొని ఉంది.. కాళ్ళు లేవు.. అందుకా వాకిలి దగ్గరకు రావడానికి ఇంత ఆలస్యం అవుతుంది..అమాయకమైన ఆ చిరునవ్వు వెనకాల ఇంత విషాదం ఉందా? అని నాకు తెలియకుండానే నా కళ్ళ లో నీళ్ళు కారుతున్నాయి.. ఆ అమ్మాయి ఆదుర్దాగా భయ్యా! క్యా హువా తుమ్ కో.. సబ్ తో ఠీక్ హై నా? అని అడిగింది..
హా.. హా.. ఠీక్ హై బహెన్.. బహార్ ధూప్ హైనా ఇస్ లియే ఆంఖే ధోడా లాల్ హుయే అంటూ కళ్ళు తుడుచుకొని పార్శల్ అందించాను..
భయ్యా! ఈ పార్శల్ మీరు తెరువగలరా? అంది..
తప్పకుండా తల్లీ.. అంటూ పార్శల్ తెరచి చూస్తే అందులో ఖరీదైన చెప్పుల జత..అందులోను మగవారివి.. ఇంట్లో వారికేమో.. ఆ అమ్మాయికు చెప్పులు ఇచ్చాను..
అమ్మాయి నవ్వుతూ.. భయ్యా! యే ఆప్కే లియే అంది..
నా కోసమా? నమ్మశక్యం గా లేక మళ్లీ అడిగాను..
హా.. భయ్యా! మీకోసమే తెప్పించాను.. మీరు మా ఇంటికి పార్శల్ ఇచ్చి వెళ్ళేటప్పుడు రోజూ చూస్తున్నా.. మీ చెప్పులు పాతబడి చిరిగి పోయినా మీరు అలాగే వాడుతున్నారు.. ఈ ఎండకు అవి అస్సలు పనికి రావు.. నాకు కాళ్ళు లేవు, చెప్పులతో నాకు అవసరం లేదు. కానీ కాళ్ళు ఉన్న వారికి ఆ చెప్పులు చాలా అవసరం..
అందుకే నేను మీకు ఓ చెప్పుల జత తెప్పించాను.. మీకు సరిపోతాయో, లేదో చూద్దామని వాకిలి తెరిచాను.. చెప్పులు తొడిగి చెప్పండి భయ్యా, మీ కాళ్ళకు సరిపొయాయో? లేదో? అంటుంటే నాకు నోట మాటరావడం లేదు.. దేవుడు నీకు దేహానికి వైకల్యం కలిగించాడేమో కానీ మాకు మేము మా మనసుకే వైకల్యం కలిగించుకుకున్నాం.. అందుకే మాకు నీకు వచ్చినంత మంచి ఆలోచనలు మాకు ఎలా వస్తాయి?
కళ్ళలో నీళ్లు ధారాపాతం గా కారుతుండగా క్రొత చెప్పులతో గేటు దాటాను..
మీ

రచన : మహానుభావుడు. ఫార్వర్డ్. K. నాగరాజు. పులివెందుల.

Source - Whatsapp Message