చెప్పుల్లేకుండా నడవడం గొప్పా కాళ్లు లేకుండా ఉండడం గొప్పా

 ఈ సంఘటన మానవత్వం ఉన్న ప్రతి ఒక్కరూ చదవాల్సిన గొప్ప సన్నివేశం.

*చెప్పుల్లేకుండా నడవడం గొప్పా కాళ్లు లేకుండా ఉండడం గొప్పా*

"పోస్ట్" అంటూ పోస్ట్ మాన్ ఒక ఇంటి తలుపు తట్టాడు.

" వస్తున్నా" అన్న స్వరం నెమ్మదిగా వినిపించింది ఆ ఇంటిలో నుంచి. చిన్నపిల్లల గొంతులా ఉంది.   మూడు నాలుగు నిమిషాలు అవుతోంది. అయితే వస్తున్న అన్న మనిషి ఆ ఇంటిలో నుంచి బయటికి రానేలేదు.

విసుగు చెందిన పోస్ట్మాన్ గట్టిగా అన్నాడు "ఎవరైనా ఉన్నారా?  త్వరగా రండి. ఉత్తరం తీసుకోండి  ఇంకా ఎన్నో ఉత్తరాలు బట్వాడా చేయాలి" అని. 

నెమ్మదైన స్వరం మరింత దగ్గర నుంచి "పోస్ట్ మాన్ గారూ , ఉత్తరాన్ని తలుపు వద్ద ఉంచండి. నేను వస్తున్నా" అని వినిపించింది. 

"అమ్మా , ఈ ఉత్తరము స్పీడ్ పోస్ట్. కనుక తప్పనిసరిగా మీ సంతకం ఉండాలి. అలాగా ఉత్తరాన్ని వదిలివేయటం కుదరదు.మీరు త్వరగా రండి బయటకు"  అన్నాడు పోస్ట్ మాన్. 

దాదాపు ఓ పదినిమిషాల తర్వాత తలుపు తెరుచుకుంది. కోపంలో ఉన్న పోస్ట్ మాన్ ఇంటిలో నుండి వచ్చిన వ్యక్తిని చూసి నిర్ధాంత పోయాడు. నోట మాట రాలేదు. ఎందుకంటే వచ్చిన అమ్మాయికి రెండు కాళ్లు లేవు. చేతులు మోకాళ్ళ మీద అలా దేక్కుంటూ వచ్చి పోస్టుమాన్ వద్ద నుంచి ఉత్తరాన్ని తీసుకుంది. ఉత్తరాన్ని ఇచ్చి, సంతకం తీసుకున్న తర్వాత ఆ పోస్ట్ మాన్ ఆ అమ్మాయి పరిస్థితికి చాలా బాధపడుతూ విచారంగా వెనుతిరిగాడు. 

ఇలా కొంతకాలం గడిచింది. ఆ ఇంటికి ఏ ఉత్తరం వచ్చినా ఓ పది నిమిషాల పాటు వేచి ఉండాల్సిన పరిస్థితిని అర్థం చేసుకున్న పోస్ట్మాన్ అలానే వేచి ఉండేవాడు.

అయితే ఓసారి ఉత్తరాన్ని తీసుకోడానికి వచ్చిన ఆ అమ్మాయి  పోస్ట్ మాన్ కాళ్ళ వంక చూసింది. అతను కాళ్లకు చెప్పులు లేకుండా ఉద్యోగం చేస్తున్నట్లు ఆ పాప గమనించింది. 

పోస్ట్మాన్ ఉత్తరాలు ఇవ్వటానికి వచ్చే సమయంలో అతని పాద ముద్రలను కొలిచింది, అతని పాదాల సైజు తెలుసుకోడానికి!

ఓ రోజు పాప ఇలా అంది "అంకుల్,  నా నుంచి దయచేసి నా ఈ చిన్న బహుమానం మీరు తీసుకోవాలి. వద్దనవద్దు".  

"అమ్మా నువ్వు నా కూతురు లాంటి దానివి. నీ వద్ద నుంచి బహుమానాన్ని నేను ఎలా తీసుకోగలను" అన్నాడు పోస్ట్మాన్.

అయినా ఆ అమ్మాయి 'అంకుల్ మీరు తప్పక తీసుకోవాల్సిందే' అని అనడంతో ఆ బహుమతిని తీసుకుని ఇంటికి వెళ్లి,ప్యాకేజి విప్పి చూశాడు...చూసిన మరుక్షణం అతని కళ్ళ వెంట కన్నీళ్లు ధారాపాతంగా కారుతూనే ఉన్నాయి . 

ఆ అమ్మాయి ఇచ్చిన ప్యాకెట్ లో ఒక జత చెప్పులు ఉన్నాయి. తను ఇంతకాలం ఉద్యోగం చేస్తున్న ఎవ్వరు తను చెప్పులు లేకుండా నడుస్తున్నాను అని గమనించిన వారే లేరు. అందుకే ఆ అమ్మాయి చేసిన పనికి చలించిపోయాడు. 

పోస్ట్మాన్ ఆ తర్వాత రోజు నేరుగా తన ఆఫీసుకు వెళ్లి తన అధికారి తోటి తనను ఆ బీట్ కాకుండా వేరే బీటికి మార్చమని వేడుకున్నాడు. 'ఎందుకు అలా అడుగుతున్నావు' అన్నాడు పోస్ట్మాస్టర్. 

అతని కళ్ళల్లో మళ్లీ కన్నీళ్లు సుడులు తిరుగుతున్నాయి. "సార్ ఇవాళ నుంచి నేను ఆ వీధిలోకి పోస్ట్ డెలివరీ చేయడానికి వెళ్లలేను; ఎందుకంటే *ఆ అమ్మాయి నన్ను చెప్పుల్లేకుండా నడవడం చూసి చెప్పులు బహుమతిగా ఇచ్చింది కానీ కాళ్లే లేని ఆమెకు నేను కాళ్లు ఎలా ఇవ్వగలను?*

ఇతరుల బాధ, అనుభవంలోని సునితత్వాన్ని అర్థం చేసుకోవాలి. అదే మానవత్వం అంటే. అది లేకుంటే మానవత్వం సంపూర్ణం కాదు.

సేకరణ మీ రామిరెడ్డి మానస సరోవరం👏