మనిషి ఊహ తెలిసిన దగ్గర నుండి మంచి ఆలోచనలు అలవాటు చేసుకోవాలి. అప్పుడు జీవితం ఎంతో ఆనందంగా ఉంటుంది . పువ్వులతో నిండిన తోట ఎంత అందంగా ఉంటుందో ... మంచి ఆలోచనలు తో నిండిన  మనసు కూడా అంతే అందం గా ఉంటుంది . దానికి తోడుగా    మంచి స్నేహితులు  దొరికితే ఇంకా అందంగా ఉంటుంది . జీవితంలో అలాంటి స్నేహితులు దొరకడం కష్టం . దొరికితే వదులుకోవడం చాలా కష్టం. వదులుకుంటే మర్చిపోవడం ఇంకా కష్టం . అన్నీ సవ్యంగా ఉన్నప్పుడు ధైర్యంగా ఉండడం గొప్ప కాదు   ఎన్ని సమస్యలు చుట్టు ముట్టినా ఆ ధైర్యాన్ని కోల్పోకుండా ఉండడం గొప్ప విషయం . మనిషి బ్రతకడానికి పెద్దగా ఖర్చు ఉండదు . కానీ ఎప్పుడైతే ఎదుటి వారిలా బ్రతకాలి అనుకుంటారో... అప్పుడు మొదలవుతుంది ఖర్చు . మనిషిలో ఆశ ఉండొచ్చు కానీ దురాశ ఉండ కూడదు. స్వార్థం కొంత పరిమితి వరకూ ఉండొచ్చు కానీ మితి మీరితే అహంకారం పెరిగిపోతుంది. అప్పుడే జీవిత పతనం మొదలు అవుతుంది.  చెప్పుడు మాటలు చెదలు లాంటివి . చెప్పేవాడు బాగానే ఉంటాడు కానీ అవి వినీ నిజమనుకొని నమ్మేవాడు చెడిపోతాడు  . అలాగే మనం చేసే పని ఎంతమంది చూస్తున్నారు అన్నది ముఖ్యం కాదు., అది ఎంతమందికి ఉపయోగ పడింది అన్నదే ముఖ్యం . ఒక మంచిపని చేసేటప్పుడు మనం కనిపించాల్సిన అవసరం లేదు. చేసిందెవరు అన్నది ప్రజల్లోకి వెళ్ళీ సంఘం లో గుర్తింపు అనేది వచ్చేస్తుంది. కానీ మన వాళ్ళు చేసిందేమీలేకపోయినా, అంటే ఎవరికీ ఉపయోగం లేకపోయినా  అలసటను మాత్రము ప్రదర్శిస్తారు . అదే సేవ అని భావిస్తారు . మన వల్ల ఉపకారం జరిగితే తప్పక పది మంది చెప్పుకుంటారు . అదే మనకు తృప్తి . మనిషికి ఎన్ని సమస్యలున్నా ముఖం లో చిరునవ్వు వదలకూడదు . ఆ చిరునవ్వు ముందు సమస్యలన్నీ చిన్నబోయేలా  ఉండాలి . పని చేసే వారికి వినయం, విధేయత రెండూ ఉండాలి . అప్పుడే జీవితంలో పైకి రాగలరు . ఎందుకంటే ఎంతటివారికైనా అనుకో కుండా కొన్ని సందర్భాల్లో తప్పులు జరుగడం సహజం. తప్పు సరిదిద్దుకోమని శ్రేయోభిలాషులు చెప్పినప్పుడు వింటే బాగు పడతారు . నీవు నాకు చెప్పేదెంటి అని అహంకారం ప్రదర్శిస్తే ఎవరు తీసుకున్న గోతిలో వారే పడతారు . వయసు పెరిగే కొద్దీ జ్ఞానం పెరగాలి కానీ అంతా నాకే తెలుసు అన్న అహంకారంతో  చులకన చేసి మాట్లాడే రోగం మాత్రం పెరగ కూడదు . ఎదుటి వారిని గౌరవించే సంస్కారం మనిషికి అలంకారం. అలాగే చేసిన సాయం చెప్పుకోకూడదు., పొందిన సాయం మర్చిపో కూడదు.  అప్పుడే ఆ వ్యక్తి ఉన్నత స్థాయికి చేరుకో గలుగుతారు.

*సర్వే జనా సుఖినోభవంతు*