*🧘♂️85 - శ్రీ రమణ మార్గము
*మన తప్పు మనమే తెలుసుకోవాలి*
మెహర్బాబా వద్దకు వచ్చిన ఓ అంధ యువకుడు, "మిమ్మల్నీ కళ్ళతో చూడ గల్గిన అదృష్టం నాకు లేదు. నేను పుట్టు గుడ్డిని" అని విచారించాడు. “భౌతిక నేత్రం లేనందుకు చింతించకు. అంతర్నేత్రం విచ్చుకునే అవకాశం నీకే అధికంగా ఉన్నది. అదృష్టమంటే అదేనన్న సంగతి గ్రహించు" అని ఓదార్చాడు మెహర్.
మనిషికీ అంతర్వీక్షణ ఏర్పడకపోతే బాహ్యంగా ఎన్ని అమరినా వ్యర్థమే. అతడి అంగవైకల్యానికీ, ఆర్థికలేమికీ, బాధలకూ, నివారణోపాయాలు కనుగొనాల్సిందే. అమలు జరపాల్సిందే. తగిన కార్యక్రమాల ద్వారా అతడి నిరక్షరాస్యతను నిర్మూలించాల్సిందే. కానీ ‘అజ్ఞాన’మనే అంధత్వాన్ని ఏ మనిషికామనిషి తనకు తానే తొలగించుకోవలసి ఉంటుంది. ఈ విసయంలో ధనిక నిర్దన భేదం కానీ, అగ్ర నిమ్న వర్గాలనే తేడా కానీ, విద్యావంతులు విద్యాహీనులనే అంతరం కానీ ఏదీ వర్తించదు. మనిషి ఏ ఉన్నత స్థానాన్ని అలంకరించి ఉన్నప్పటికీ, అజ్ఞానాన్ని తనంతట తాను పూనికతో నిర్మూలించుకుంటే గానీ అది అంతం కాదు. ఈ సందర్భంగా ఎవరికి ఎవరూ సహాయ పడగలిగి లేరు. ఎవరైనా మహిమాన్వితుడు మనకు భౌతికంగా ఏదైనా మేలు చేసినా, మనం నిజంగా బాగుపడుతామనే నమ్మకం లేదు.
“మంచి చేసెడి మనిషి" అనే ఒక కథలో ఆస్కార్ వైల్డ్ జీసస్ క్రైస్తును గురించి రాస్తూ, ఆయన చేసిన 'మంచి'కి పర్యవసానమెలా ఉంటుందో తెలియజేస్తాడు. జీసస్, తన కాలంలో ఒక కుష్ఠురోగికి వ్యాధి నివారణ చేశాడు; ఒక అంధుడికి నేత్ర దృష్టి ప్రసాదించాడు; మృతి చెందినవానికి ప్రాణభిక్ష పెట్టాడు. ఈ బైబిల్ కథలు అక్కడితో సుఖాంతమైనట్లుగా ఉంటాయి. కానీ మహా రచయిత ఆస్కార్ వైల్డ్ ఆ కథలను తన ఊహతో పొడిగిస్తూ, కొంతకాలం అనంతరం జీసస్ తిరిగి వచ్చి, తాను ఉద్దరించిన వారి పరిస్థితి ఎలా ఉందో చూడడానికి బయలుదేరాడట.
ఒక పెద్ద భవనంలో బ్రహ్మాండమైన విందులు వేడుకలు జరగడం చూశాడు జీసస్. భవనమంతా అనేక వినోదాలతో అలరారుతున్నది. భవన యజమాని మధు సేవలో మునిగి తేలుతూ ఎరుపెక్కిన పెదవులతో, కైపెక్కిన కళ్ళతో ధగధగా మెరిసే ఒక పరుపు మీద శయనించి ఉన్నాడు. "ఇంతటి సుఖలాలసత్వంలో, నువ్విలా ఎందుకు జీవిస్తున్నావ్?” అని ప్రశ్నించాడు జీసస్. అదిరిపడ్డ ఆ యువకుడు, “అదేమిటండీ? నేను కుష్ఠురోగంతో బాధపడే కాలంలో మీరు నా వ్యాధిని తొలగించారు. ఇప్పుడు మంచి ఆరోగ్యంగా ఉన్నాను. ఇలాకాక ఎలా జీవించమంటారు?" అని అడిగాడు.
జీసస్ మౌనంగా బయటికి వచ్చేశాడు. వీధిలో నడుస్తుండగా కామోద్రిక్తుడైన ఓ కుర్రాడు, అందమైన ఓ ఆడపిల్లను వెంబడించడం, వేధిస్తూ ఉండడం గమనించాడు. జీసస్ ఆ కుర్రవాణ్ణి ఆపి, “కామాంధతతో ఈ అమ్మాయిని ఇలా వేటాడవచ్చా?” అని అడిగాడు “అయ్యా నాకు దృష్టిలేని కాలంలో మీరు నాకు దృష్టిని అనుగ్రహించారు. భూలోకంలోని ఈ అందాన్ని చూచిన తర్వాత అనుభవించక ఏమి చేయమంటారు?” అని ఎదురు ప్రశ్నించాడు.
జీసస్ సీరియస్ గా ఊరి బయటికి వచ్చాడు. అక్కడ ఓ యువకుడు అరుగు మీద కూచొని విలపిస్తూ ఉండడం గమనించాడు. “ఎందుకు ఏడుస్తున్నావ్?” అని అడిగాడు జీసస్. "నేను ఒకప్పుడు మృతి చెందాను. మీరు నాకు మళ్ళీ ప్రాణం పోశారు. ఇప్పుడిక ఏడవక నే చేసేదేముంది?" అంటూ రోదించాడు.
ఈ కథల సారాంశం ఏమిటంటే మనిషి తనని తాను స్వయంగా బాగు చేసుకుంటే, అది అతడి శ్రేయస్సుకు దోహదం చేస్తుంది కానీ ఎవరో బలవంతంగా బాగు చేస్తే ఏమీ ప్రయోజనం ఒనగూరదు సరిగదా, పైపెచ్చు అలాంటి సహాయాల వల్ల లోకానికి మరింత హాని జరిగే ప్రమాదమున్నది. నిజంగా బాగుపడాలనే కోరిక మనిషిలో బయలుదేరినప్పుడు, అతడికి ఏ రూపంలో చేయూత నిచ్చినా ప్రయోజనముంటుంది. కానీ, తనకేవో సిద్ధులున్నవి కదా, అనే ఉద్దేశంతో అతడనుభవిస్తున్న దానిని బలవంతంగా తీసేద్దామనుకుంటే, అది ఒకవేళ సాధ్యమైనా, విపరీత ఫలితాలనే కలగజేస్తుంది.
అలాగే 'నేచేస్తున్నది తప్పు. ఇది సరియైన మార్గం కాదు' అనే సత్యం ఎవరికి వారే కనుగొనాలి కానీ, వేరొకరు చెప్పినందువల్ల గ్రహింపు రాదు. తప్పు చేస్తున్నవారే దానిని తప్పుగా గుర్తించగలిగి ఉండాలి. ఈ ఆధ్యాత్మిక సత్యాన్నే అరుణాచల రమణుడు చాలా సున్నితంగా ఒక సామాన్య విషయం ఆధారంగా ఒకావిడకు నేర్పాడు.
లోకమ్మాళ్ అనే శిష్యురాలు శ్రీ రమణుల సమక్షంలో 'తేవరం'లోని ఒక గీతాన్ని తప్పుగా చదివింది. రమణుడు ఆవిణ్ణి అక్కడికి ఆపి, 'తేవరంలో అలా రాసి ఉందంటావా? మళ్ళీ సరిగా చదివి చూడు' అని సూచించాడు. ఒకటికి రెండుసార్లు మళ్ళీ అదే తప్పుతో ఆవిడ చదివింది.
చివరకు రమణుడు కాస్త గంభీరంగా, “ఎక్కడ తప్పు చేస్తున్నావో నువ్వే గ్రహించాలి. నేను సరి చేస్తా ననుకోవద్దు. నేనలా చేస్తే, తప్పు ఎక్కడ జరుగుతున్నదో నీవు స్వయంగా తెలుసుకోకపోవడమే కాక, అదే తప్పు మళ్ళీ మళ్ళీ చేసే ప్రమాదమున్నది” అన్నాడు.
ఆ సమయంలో అక్కడే హాలులో కూచొని ఉన్న కుంజుస్వామి అనే ఆయన లోకమ్మాళ్కు ఈ విషయంలో తోడ్పడదామని ప్రయత్నించగా రమణుడు అతణ్ణి వారించాడు. అక్కడే ఉన్న రత్నం అనే మరొక శిష్యుడు, లోకమ్మాళ్ చేస్తున్న పొరపాటేమిటో మీరు సెలవివ్వండని రమణుణ్ణి అడిగి చూశాడు.
రమణుడు “ఇదేదీ కుదరదు.
ఆవిడ తాను చేస్తున్న తప్పు తెలుసుకోకుండా చదువుతున్నది. తగిన శ్రద్ధతో తన తప్పు తానే తెలుసుకోవాలి. నేను ఆవిణ్ణి సరిదిద్దాలని ఆవిడ అంతర్గత ఉద్దేశమై ఉండవచ్చు” అన్నాడు.
ఇంత జరిగిన తర్వాత కూడా లోకమ్మాళ్ తన తప్పు తాను తెలుసుకోలేదు. భోజనానికి వేళ అవుతున్నందువల్ల. అందరికీ వడ్డించడానికని వంటగది వైపుకు వెళ్లడానికి ఉపక్రమించింది. కానీ రమణుడు ఆటంకపరిచాడు. “అలా తప్పించుకు వెళ్ళే వీలు లేదు. ముందు నీ తప్పేమిటో కనుక్కో అది కనుక్కునే వరకూ ఇక్కడే కూచొని, అది తెలుసుకొని మరీ వెళ్లు" అని నిర్మొహమాటంగా చెప్పాడు.
ఆశ్రమంలోని 'భోజనం బెల్' మ్రోగినందువల్ల రమణుడు కూచోనున్న సోఫా నుండి లేచి భోజనశాలకు వెళ్ళాడు. ఆ తర్వాత లోకమ్మాళ్ అక్కడి నుండి విచారంగా బయలుదేరింది. భోజనానంతరం ఆవిడ సోమసుందరం పిళ్ళె అనే ఆయన వద్దకు వెళ్ళి, తాను చదివేటప్పుడు చేస్తున్న తప్పేమిటో ఆయన్ని అడిగి తెలుసుకుంది. తిరిగి వచ్చి రమణుడి ముందు, ఈసారి సరిగా చదివింది.
“నీ తప్పు నీవు స్వయంగా కనుక్కున్నట్లు లేదు. ఎవరో చెప్పినట్లున్నారు. ఇలా ప్రయోజనం ఉండదు. నీ అంతటనువ్వు నీ తప్పు తెలుసుకున్నప్పుడే అది నీలో గాఢంగా నాటుకొని, నిలకడగా ఉండిపోతుంది. అలాంటి తప్పు మళ్ళీ ఈ జీవితంలో చేయడం జరగదు. అందుకు అవసరమైన శక్తి సామర్థ్యాలు వాటంతట అవే నీకు కలుగుతాయి” అన్నాడు.
విషయం చిన్నదైనా, ఇందులో ఇమిడి ఉన్న ఆధ్యాత్మిక రహస్యం మాత్రం చాలా గొప్పది. మనిషిలో మౌలికమైన మార్పు రావాలంటే, మనిషి నిజంగా తన శ్రేయస్సును కాంక్షించినట్లయితే, రమణుడు నేర్పినదే తరుణోపాయం. తమ తమ కర్మాచరణ తమని ఏ దశకు తీసుకువచ్చిందో, తమ పొరపాటేమిటో స్వయంగా తెలుసుకోకుండా ఎవరో ఏదో బోధించారని ఉట్టుట్టిగా దానిని ఆచరించేవారంతా చివరకు వైఫల్యాన్నే చవిచూస్తారు.
*జగత్తు సత్యాసత్యాలు*
ఆత్మ కంటే వేరుగా చూడబడినప్పుడు జగత్తు అసత్యం. ఆత్మకు అభిన్నంగా, ఆత్మగా చూడబడినప్పుడు జగత్తు సత్యం.
No comments:
Post a Comment