డాక్టర్ కొచ్చర్లకోట జగదీష్ గారి రచన 

బ్రాహ్మీముహూర్తాన గణగణ మోగిన ఫోను శబ్దానికి ఇంటావిడ లేవకముందే నేను లేచి బయల్దేరాను. బయటికొచ్చిన నన్నుచూసి చంద్రుడు నవ్వాడు. ఆ అరనవ్వే చెబుతోంది ఏ సప్తమో అయుంటుందని! 

చల్లని గాలితెమ్మెర నన్ను ఒక్కసారి ఆలింగనం చేసుకుని అంతలోనే వదిలేసింది. బండి తీస్తున్న శబ్దానికి దోమలన్నీ ఉలిక్కిపడి వాచ్ మేన్ని వదిలేశాయి. 

శాంతాకారం... భుజగశయనం.. అనగానే సంపూర్ణ రామాయణంలో మొదటి తలుపు తెరుచుకున్నట్టు గేటుతీశాడు. 

ఎన్నాళ్లిలా? త్వరగా కారు నేర్చుకోవాలి. ఇలా ‘వరుణ’ తేజులు, ‘రవి’తేజాలు భయపెడుతోంటే ఎంతకాలమని బండిమీద తిరగ్గలను? ఆలోచనల్లోనే అయిదునిమిషాల్లో బజార్లోకి ప్రవేశించాను. 

రైల్వేస్టేషన్ రోడ్లో పైడ్రాజు తప్ప ఈ టైములో ఇంకెవరూ కాఫీలవీ అమ్మరు. అందుకే ఈదారంట వస్తా! 

టీకొట్లోంచి వచ్చే పొగలు రాబోయే సూర్యుడికి ధూపమిస్తున్నట్టున్నాయి. అదేంటో ఇడ్లీప్లేటు మీద కప్పిన వాసినిగుడ్డ కూడా అందంగా కనబడుతుంది ఆ సమయంలో! 

పగలంతా సెగలతో రగిలిపోయే మొహాలు కూడా ఎంతో పవిత్రంగా కనబడతాయి ఆవేళప్పుడు! 

పదహారిడ్లీల ఇత్తడి పళ్లాన్ని పాత్రలోంచి అప్పుడే బయటికి తీశాడు పైడిరాజు. ఆవిర్లు కక్కుతూ ఆవురావురనిపిస్తున్నాయి ఇడ్లీలన్నీ!

‘నమస్తే డాట్రారూ! ఎక్కడికని అడక్కూడదనుకోండీ? బాహా చీకట్నే బయల్దేరారు ఏవిఁటి కథ?’ వేడిగా ఉన్న కాఫీ గ్లాసుని వేరే గ్లాసులో పెట్టుకుని ఊదుకుంటూ అడిగాడు పేరయ్యశాస్త్రి. ఎంతకీ తాగడు. అలా ఊత్తూనే ఉంటాడు అరగంటవరకూ.

‘మీకూ మాకూ ఉండేదదేగా బ్రహ్మగారూ! ముహూర్తం. పుట్టబోయేవాడు అయిదూ ఇరవైరెండుకల్లా భూమ్మీద పడితే పదికాలాలపాటు చల్లగా ఉంటాట్ట. అందుకని నాలుగింటికే అలారం పెట్టుకుని, లేచ్చక్కా వచ్చాను!’

‘సార్, మీకేటి? కాఫీయా టీయా?’ పైడిరాజు అడిగాడు. 

‘స్ట్రాంగ్ కాఫీ చెయ్. పందార తక్కువెయ్ పైడీ! వేడుండాలి బాగా!’ 

కప్పుడు కాఫీకి ఇన్ని జాగర్తలా అని పైడ్రాజు అనుకున్నాసరే, నాకీ కాఫీ విషయంలో రాజీ పడ్డం ఇష్టముండదు.

ఒరిస్సా బస్సొకటి పక్కనే ఆగివుంది. పైన బోర్డుమీద విరిగిపోయిన జంతిక ముక్కల్లాంటి అక్షరాలతో ఏదో రాసుంది. కళ్లు చిట్లించుకుని చూసి, కింద ఇంగ్లీషులో చదివాక పర్లాకిమిడని తెలిసింది. బస్సులోంచి ముక్కవాసన టీకొట్టుదాకా కొడుతోంది. ఆ బస్సులో పర్లాకిమిడి దాకా మనమెవరం వెళ్లలేం. మధ్యలోనే ఆయాసంతో పోతాం.

ఒకరొకరుగా కిందకి దిగొస్తున్నారు రగ్గులు కప్పుకుని. 

‘మీకేవిఁవిటీ, పెళ్లా గృహప్రవేశమా? ఇంత పొద్దున్నే పంచెకట్టారు?’ అన్నాను పైడ్రాజిచ్చిన కాఫీగ్లాసందుకుని బండిమీద కూర్చుంటూ. ఇతగాడు జీన్సూ, టీషర్టూ వేసుకుని సినిమా హాళ్లలో కనబడుతుంటాడు చాలాసార్లు. 

‘వాళ్ల తలకాయ. అవడానికి గృహప్రవేశమేగానీ డాట్రుగారూ, ఓ మావిడాకూ కట్టకూడదు, ఆవునీ తేకూడదని ఒకటే పేచీ. పెయింట్లు పోతాయిట. అగ్నిహోత్రవేఁనా పెడతారో ఊదొత్తులు చాలంటాడో? శాస్త్రం లేదండీ! భ్రష్టుపట్టించేస్తున్నారు!’ కాఫీ ఆఖరు గుక్క పైకెత్తి గొంతులో పోసేసుకుని బుల్లెట్ ఎక్కి బయల్దేరాడు పేరయ్యశాస్త్రి. 

చలి బాగావుంది. ఒరిస్సా వాళ్లందరూ పెద్దగా అరుచుకుంటూ టీలు తాగుతున్నారు. బయల్దేరాలని, త్వరగా ముగించుకు రమ్మని డ్రైవరు హారన్ కొడుతున్నా ఎవరూ రావట్లేదు. 

అప్పుడే ఎక్కడా? వీళ్లింకా డీలక్సులెయ్యాలి, రోడ్డుని ఎర్రగా అలంకరించాలి... అవన్నీ మొదలయ్యేలోపే మనం బయల్దేరడం మంచిదని బండెక్కాను.

పూలకొట్లవాళ్లు నిర్దాక్షిణ్యంగా పువ్వుల మీద చల్లటినీళ్లు చల్లేస్తున్నారు. పాపం, ఆ గులాబులకి ఎంత చలేస్తుందో కదా? ఒకదానినొకటి అంటిపెట్టుకున్నా చూడ్డానికి మాత్రం ముచ్చటగానే ఉన్నాయి.

వనంగుడి ముందు కూరలవాళ్లు ఆటోల్లోంచి సరుకు దింపుతున్నారు. పెద్దపెద్ద బుట్టల్లోంచి కొత్తిమీర వాసన ఘుమఘుమలాడిపోతోంది. 

దోసకాయలు చాలా బావున్నాయి. కేసయ్యాక అట్నించి వచ్చేటప్పుడు కొనుక్కెళ్లాలి. 

మొన్నపెట్టిన దోసావకాయ ఎక్కడో తేడాకొట్టేసింది. దానికి ‘దోషావకాయ’ అని పేరెట్టాను. దాన్ని ఏదోరకంగా రిపేరు చేద్దామని రెండుసార్లు ఉప్పూ, మూడుసార్లు ఆవపిండీ కలిపినా బాగుపళ్లేదు. పనమ్మాయికిస్తే ఎక్కడ మాయింట్లో పనిమానేస్తుందోనని నేనే ఇవ్వొద్దన్నాను. మానేస్తే ఫరవాలేదు, తనకి దోసావకాయ పెట్టడం రాదని నాలుగిళ్లలోనూ చెబితే మా పరువేంకానూ? 

వర్షాలకి రోడ్డంతా కన్నడ విలన్ ‘దేవరాజ్’ మొహంలా గతుకులు గతుకులుగా తయారయింది. అసలే ఈ వెస్పాలకి బాతులా వెనకాల బరువెక్కువ. చస్తోంది కదలడానికి. కానీ నాకు చేతక్ నచ్చదు. దానిమీద వెళ్తోంటే చిన్నప్పుడు తాటికాయలతో చేసుకున్న బండిమీద వెళుతున్నట్టు భయంభయంగా అనిపిస్తుంది. ఎన్.సి.ఎస్. దగ్గరకి రాగానే కాస్త సర్దుకుంది. 

కొరియర్ ఆఫీసు గుమ్మం ముందు కూర్చుని పేపర్లవాళ్లు దొంతులు పెట్టుకుంటున్నారు. నాలుగింటికే రోజు మొదలవుతుంది వీళ్లందరికీ. 

గస్తీకాసే పోలీసులు సుస్తీ చేసినవాళ్ళలా వేలాడిపోతున్నారు నిద్రలేక! 

అంతపొద్దున్నే తలారా స్నానంచేసేసి మంగళవారం కదా, పైడితల్లిని కొలిచేందుకు ఇద్దరు అమ్మణ్ణులు నిర్భయంగా రోడ్డుమీద నడుచుకెళుతున్నారు. 

రహదారి మధ్యలో అడ్డంగా పడుకున్న ఆవొకటి వాళ్ళ యజమాని నిర్లక్ష్యాన్ని నిర్లిప్తంగా తలుచుకుంటూ నిద్రిస్తోంది. 

అపాయంలో వున్నవాళ్ళకి అపరాత్రి కూడా మందులమ్మే షాపులోంచి మూడు గురకలు వినబడుతున్నాయి. 

హాస్పిటల్ మలుపులో రోజూ బళ్ల వెంటబడే కుక్క నన్ను క్రీగంటచూసి మళ్ళీ ముడుచుకుని పడుకుంది. ఇది నన్ను పోల్చిందా? మొన్నొకరోజు దీనికి మారీ బిస్కెట్లు పడేశాను. గుడ్ డే అయితే వెయ్యకపోదును. కానీ దానికా విషయం తెలీదు. విశ్వాసానికి బ్రాండ్ అంబాసిడరది. బ్రాండుని బట్టి విశ్వాసం ప్రకటించడానికి మనిషి కాదు.

చాలా చలిగా ఉంది. ఈ కార్తీకం చాలా తుంటరి మాసం. దగ్గర్లో ఎవరుంటే వాళ్లని కౌగిలించేసుకోవాలనిపిస్తుంది. అందుకే హాస్పిటల్లో అందరికీ సాధ్యమైనంత దూరంలో తిరుగుతూ ఉంటాను. 

అవసరంకంటే ఎక్కువ వంగిన సెక్యూరిటీ గార్డు సలామునందుకుని లోపలికి అడుగెట్టాను. దేవుడిచ్చిన రక్షణకవచాన్ని అంటిపెట్టుకున్న చొక్కానీ, దుక్కల్నీ విప్పి, పల్చటి ఆకుపచ్చ బట్టలు తొడుక్కోగానే తెల్లారగట్ట గోదాట్లో దిగినట్టు చలి కమ్మేసింది. 

‘గట్టివత్తిళ్ల కోసం గాలి కౌగిళ్ళు తెచ్చా...!’

ఇప్పుడీ పాటెందుకు గుర్తొచ్చిందీ? వెధవఖర్మ. చలేసిన ప్రతిసారీ ఈ చరణం జ్ఞాపకమొస్తూ ఉంటుంది.

బాలు, ఇళయరాజా, వేటూరి కలిసి కుట్రచేసి వదిలారు మనమీద. లాభంలేదు. ఓటీలోకి వెళ్లగానే భజగోవింద శ్లోకాలు పెట్టుకుని పనిలో పడ్డాను... మూఢమతిని గోవిందుని భజనతో మూడ్ మారుద్దామని!

అందరికీ చలికాలపు గిలిగింతలు కలగాలని కోరుకుంటూ...

......కొచ్చెర్లకోట జగదీశ్