జ్ఞానాగ్ని  ముక్తి పథం

ముక్తి ఎలా సాధ్యం? 

జన్మ మరణం ఎలా ఆగుతుంది? 

ప్రశ్న:

ఓ తత్వవేత్తా,

మీరు చెప్పారు  పునర్జన్మ కర్మల ఫలితమే అయితే ఆ కర్మల బంధం నుండి ఎలా బయటపడాలి?

ముక్తి అంటే ఏమిటి? అది సాధ్యమా?

జవాబు:

1. జన్మ–మరణ బంధానికి మూలం పాప పుణ్య కర్మలే

ప్రతీ జన్మ అనేది పూర్వ కర్మ ఫలితమే

పాపం ఉంటే – దుఃఖాలు, కష్టాలు అనుభవించాలి

పుణ్యం ఉంటే – సుఖాలు, శుభాల అనుభవాలు వస్తాయి

ఇలా సుఖ–దుఃఖ అనుభవాలు కోసం

జీవుడు మళ్లీ మళ్లీ జన్మిస్తాడు.

అంటే – పాపం, పుణ్యం రెండూ కర్మ బంధమే

వీటిని బస్మం చేస్తే  జన్మలే లేవు మున్ముందు"

2. కర్మ బంధాలను బస్మం చేయాలి 

అనుభవించి కాదు, జ్ఞానంతోనే

జీవుడు ఈ జన్మలో పూర్వ కర్మల ఫలితాలను అనుభవిస్తాడు.

కానీ – కొత్త కర్మలు మళ్లీ చేస్తూ ఉంటాడు.

దీన్ని ఆపాలంటే కర్మలకు ఆసక్తిని విడచి

సాక్షిగా జీవించాలి.

కర్మలు చేయాలి.  కానీ ఫలాశ కాంక్ష లేకుండా

ఇలా చేస్తే కొత్త బంధాలు ఏర్పడవు.

పాత బంధాలు క్రమంగా విడిపోతాయి.

3. కర్మల్ని కాల్చేదే జ్ఞానాగ్ని  ముక్తి పథం.

భగవద్గీతలో శ్రీకృష్ణుడు చెప్పారు:

"జ్ఞానాగ్నినా సర్వకర్మాణి బస్మసాత్ కురుతే అర్జున"

జ్ఞానాగ్నితో – సమస్త కర్మల్ని బస్మం చేయగలవు.

జీవుడు తెలుసుకోవాలి –

"నేను కర్మల దాసుడిని కాదు

నేను శుద్ధ సాక్షిని – ఆత్మను

బ్రహ్మస్వరూపుడిని"

ఈ జ్ఞానంతో కర్మబంధాలు కరిగిపోతాయి.

ఇది జీవబ్రహ్మైక్య సిద్ధి  ముక్తి.

4. దీనికి గురువు అవసరం

ఆత్మసాక్షాత్కారం కోసం

జ్ఞాన మార్గంలో నడిపించగలవాడు

కేవలం గురువు మాత్రమే.

"తద్విద్ధి ప్రణిపాతేన పరిప్రశ్నేన సేవయా

ఉపదేక్ష్యంతి తే జ్ఞానం జ్ఞానినస్తత్త్వదర్శినః" 

– గీతా 4.34

ఆత్మ జ్ఞానానికి మార్గదర్శి.

అనుభవించిన సాక్షాత్కారవంతుడే కావాలి.

ఆయనకు శరణు వెళ్లినవాడే ముక్తిని చేరగలడు.

జన్మ మరణాల చక్రం ఆగాలంటే

పాప పుణ్య కర్మలు బస్మం కావాలి.

అవి బస్మం కావాలంటే జ్ఞానాగ్ని అవసరం

జ్ఞానానికి మార్గం చూపే  గురువు అవసరం.

ఇదే – ముక్తి మార్గం.

అదే - జ్ఞానాగ్ని  ముక్తి పథం.

.................................

‘సంపూర్ణ జ్ఞానం’ ఉన్నవారు (ఆత్మజ్ఞానులు) నిండుకుండల వంటివారు. 

తొణకరు, బెణకరు. వీరు సాధారణంగా ఎవరితోనూ ఎక్కువగా సంభాషించరు. అవసరం మేరకు మాత్రం పెదవి విప్పుతారు. మంచిని పెంచుతూ, సమాజ శ్రేయస్సుకు పాటుపడతారు..

జ్ఞానులు మంచి భక్తులుగా మారి భగవంతునికి దగ్గర కావాలని కోరుకుంటారు. లోకంలో వీరు చాలా కొద్దిమంది, అత్యంత అరుదుగానే ఉంటారు. వీరు దేనినీ పెద్దగా కోరుకోరు. లౌకిక విషయాలేవీ పట్టవు. వీరికి కావలసిందల్లా భగవంతునికి ఆత్మార్పణం చేసుకొని, అతనిలో ఐక్యం కావడమే. అందుకోసమే నిరంతరం సాధన చేస్తుంటారు..

‘ఆత్మజ్ఞానులు’ చేసే పనులు ఎంతో విజ్ఞతతో కూడుకొని ఉంటాయి..

మానవుడు తన జ్ఞానంతో ఎన్నింటినో (విద్యుత్‌ బల్బ్‌, ఫ్యాన్‌, రిఫ్రిజిటర్‌ వంటి విద్యుత్‌ పరికరాలు) కనుగొన్నాడు. ఇవన్నీ కూడా స్వయంప్రతిపత్తి (స్వీయశక్తి)ని కలిగినవి కావు. వాటిని విద్యుచ్ఛక్తితో అనుసంధానిస్తేనే పనిచేస్తాయి. ఎలాంటి జ్ఞానం ఉపయోగించకుండానే వాటి స్విచ్‌ ఆన్‌ చేస్తే సరి. జ్ఞానం లేనివారు కూడా ఇంతే. అజ్ఞానంతో లోపభూయిష్టమైన జీవితాలు గడుపుతుంటారు. జ్ఞానం లేనివాని జీవితం కష్టాలమయంగా ఉంటుంది. అతను తాను కూర్చున్న చెట్టు కొమ్మను తానే నరుక్కుంటుంటాడు.. 

ఒకసారి ఈ దృశ్యాన్ని ఆకాశంలో విహరిస్తున్న ‘పార్వతీ పరమేశ్వరులు’ చూసి, తమలో తాము ఇలా అనుకున్నారట. ‘జ్ఞానం లేని ఇతను నిజంగానే పెద్ద మూర్ఖుడు. కొమ్మ విరిగాక అతను కిందపడి పోవడం ఖాయం. అప్పుడు అతను ‘అమ్మా’ అని అరిస్తే నేను రక్షిస్తాను. ‘నాన్నా’ అని కేక వేస్తే మీరు రక్షించండి’ అందిట పార్వతి.. 

ఇద్దరూ ‘సరే’ అని ఆ వ్యక్తివైపు చూడసాగారు. అతడు పడిపోతూ, ‘చచ్చాను..’ అని అరిచాడు. ఇద్దరిలో ఎవరినీ తలచుకోలేదు. ‘ఆపదల నుంచి గట్టెక్కించమని’ ఆపద్భాందవుని వేడుకుంటేనే కదా కాపాడేది!

ఇటువంటి ‘బుద్ధి’ (వివేచన) నిజానికి మనిషికి జ్ఞానం ‘ఉంటేనే’ పుడుతుంది. ‘కొంత ధీశక్తి, పరిశీలనా పటిమతో ఈ సమస్త విశ్వాన్ని నడిపించేవాడు ఎక్కడ, ఎలా ఉంటాడు?’ అనే కుతూహలంతో నిరంతరం సాధన చేసేవాడే జ్ఞాని..

అతనిపై ఎలాంటి ఐహికమైన కోరికలు ప్రభావం చూపవు. ఒక్క పరమాత్మ సాన్నిధ్యం తప్ప, అతనికి మరేదీ అక్కరలేదు..

‘ప్రియో హి జ్ఞానినో త్యర్థం అహం సచ మమ ప్రియః’ (భగవద్గీత: 7-17).

‘నాకు జ్ఞాని అయినవాడు అత్యంత ప్రియుడు. నేనూ అతనికే మిక్కిలి ప్రియుడను’ అన్నాడు శ్రీకృష్ణ భగవానుడు..

‘జ్ఞానికి నేను తప్ప ఇంకేమీ అవసరం లేదు. తన్ను తాను నాకు సమర్పించుకుంటాడు. ఆత్మార్పణ బుద్ధితో, శరణాగత భావంతో నన్ను సమీపిస్తాడు. నేను అతనిని కృపాదృష్టితో, ప్రేమభావంతో చూడకపోతే అతని శరణాగతి, ఆత్మార్పణం అర్థం లేకపోగా, అవి వృథా అవుతాయి కదా. అందుకే, నేను అతణ్నే ప్రేమిస్తాను. అతనంటేనే నాకంత ఇష్టం.’ అన్నది పరమాత్మ భావన..

మనస్తత్వ శాస్త్రం ప్రకారం స్వార్థరహిత ప్రేమ చూపగలిగితే దీర్ఘకాలిక శత్రువు కూడా ప్రేమమూర్తిగా మారిపోతాడు.. 

ఈ లోకంలో భక్తి, జ్ఞాన మార్గాలు రెండూ వేర్వేరు. ఒకరకంగా ఇవి రెండు ‘విరుద్ధాలు’ కూడా. ఇక్కడ జ్ఞానియే భక్తుడు కూడా అవటం విశేషం.

 ‘భక్తి లేని జ్ఞానం’ నిస్సారమైంది. ‘ఆత్మజ్ఞానం’ అనేది సాధన ద్వారానే సాధ్యం. ఆత్మజ్ఞానులు సమస్త జీవకోటి, మానవ కల్యాణానికి బాటలు వేస్తారు...

.................................

* సరైన సమయంలో సరైన నిర్ణయం * 

*ఒక కుండలో నీటిని వేడి చేస్తున్నప్పుడు, అకస్మాత్తుగా ఒక కప్ప కుండలోకి దూకి నీటి వలన వేడి ఎక్కడం ప్రారంభించింది. నీటి ఉష్ణోగ్రత పెరిగేకొద్దీ, కప్ప కూడా తన శరీర ఉష్ణోగ్రతను ఆ వేడి తట్టుకోగల స్థాయికి పెంచడం ప్రారంభించింది. అయినప్పటికీ అది కావాలనుకుంటే బయటకు దూకవచ్చు, కాని అది దూకలేదు మరియు అది భరిస్తూనే ఉంది. ఉష్ణోగ్రత క్రమంగా పెరిగినప్పుడు మరియు నీటిని వేడి చేసినప్పుడు, కప్ప ఇకపై దానిని భరించలేక, దూకాలని నిర్ణయించుకుంటుంది. కానీ అప్పుడు అది దూకడానికి ఏ మాత్రం బలం లేదు. నీరు వేడిగా ఉండడం తద్వారా అది కొద్దిసేపటికి వేడి నీటిలో చనిపోతుంది.*

 *ఇప్పుడు ప్రశ్న ఏమంటే కప్ప ఎలా చనిపోయింది? అప్పుడు చాలా మంది వేడి నీటి కారణంగా చనిపోయింది అని చెబుతారు.*

*కానీ అది వేడి నీటి వలన చనిపోలేదు. ఆలస్యంగా దూకడం వల్ల అది చనిపోయింది.*

*అదే విధంగా, ప్రతి మానవుడికి అతని యవ్వనంలో దేన్నైనా తట్టుకోగల సామర్థ్యం ఉంటుంది.*

*అలాగే మనలో ప్రతి ఒక్కరూ శక్తిని కలిగి ఉన్నప్పటికీ, భగవత్సేవ చేయడం లేదు. భగవంతుని ఎల్లప్పుడూ జ్ఞాపకం చేసుకోవాలని అర్థం చేసుకోవాలి, అంటే సరైన సమయంలో సరైన నిర్ణయం తీసుకోవాలి.* 

*శరీరంలో జీవన శక్తి తగ్గినప్పుడు, సాధన, భజన ఇక ఉండదు, చిన్న వయసులో నుండి భగవత్సేవ చేయాలి, లేదంటే తర్వాత కాల్షియం లేకపోవడం వల్ల ఒకరు దేవాలయానికి లేదా పవిత్ర ధామాలకు రాలేరు, జీర్ణ శక్తి తగ్గడం వల్ల ఏకాదశి, జన్మాష్టమి ఉపవాసం లేదు, కంటి చూపు కోల్పోవడం వల్ల గీతా భాగవతం చదవలేడు, వినికిడి లోపం కారణంగా, సాధువుల ముఖతః భాగవతం వినరు, వివిధ వ్యాధుల వల్ల శరీరంలో శాంతి లేదు, ఇంట్లో శాంతి లేదు, స్నేహితులు, బంధువులు అందరూ వెళ్లిపోతారు. అప్పుడు, ఆ కప్ప లాగా, మీరు ప్రపంచంలోని వేడి అగ్నిలో కాలిపోయి బూడిదగా మారాలి.*

*కాబట్టి అరుదైన మానవ జన్మను భగవత్సేవలో నియోగించి సార్థకం చేసుకోవాలి..*