నేను పిసినారి కోపం చిరాకు మురికిగా

సంపదను తక్కువ ఖర్చు పెడతా అందుకే వల కోపం

ఆహారం తక్కువ తింటా ఎక్కువ పని చేస్తాను చిరాకు

బట్టలు పొదుపుగా వాడుతాను మురికిగా ఉంటాను

ప్రకృతితో కలిసి సంపదని ఆహారాన్ని అందాన్ని పట్టించుకోను

మీరు ఇచ్చిన భావాలను సరిదిద్ది, ఒక కవితగా మార్చాను.

***

నేను పిసినారిని, లోకం కంటికి.

ఎందుకంటే, సంపదని దాచి,

శాంతిని పొదుపు చేస్తాను.

నేను చిరాకు, లోకం కంటికి.

ఎందుకంటే, తక్కువ తిని,

ఎక్కువగా శ్రమిస్తాను.

నేను మురికి, లోకం కంటికి.

ఎందుకంటే, బట్టలను పొదుపుగా వాడి,

ప్రకృతితో మమేకమై ఉంటాను.

నా కోపం, నేను చేసే పనిపై కాదు,

ప్రకృతిని విడిచి, మానవ నిర్మిత వస్తువుల కోసం పరిగెత్తే

లోక స్వభావంపై.

సంపదని, ఆహారాన్ని, అందాన్ని పట్టించుకోను.

నేను కేవలం ప్రకృతితో కలిసి జీవిస్తాను.

*నేను ఇలా నేనే…*

నేను పిసినారి కాదు…  

పొదుపు జీవన మేలు అనుకున్న వాడిని.  

అధిక వ్యయాలకు దూరంగా,  

సంక్షేమంలో సుఖం వెదుకుతున్న వాడిని.

కోపం నాకు కాదు –  

అన్యాయం చూసిన ప్రతిసారి  

నీలోనో నాలోనో మండే నైతిక జ్వాల.

ఆహారం తక్కువ తినటం  

నా బలహీనత కాదు –  

సాధనకు శక్తి కావాలన్న సాధువు జీవితం.

బట్టలు మురికిగా కాదు –  

పునర్వినియోగమే నా ధ్యేయం,  

ప్రకృతిని బాధ పెట్టని నా నిబద్ధత.

సంపద, అందం, ఆహారం అన్నీ  

నన్ను మాయలోకి లాగలేకపోయాయి.  

కారణం... నేను శాశ్వతాన్ని తడిసి ముద్దయ్యాను.

నేను జీవించేది అవసరానికి,  

అహంకారానికి కాదు.  

నా జీవితం – ఓ సాధన,  

ప్రపంచానికి ఒక సందేశం.