చాలా విషయాలను ఒక వయసు వచ్చాక మనం వదిలేయాలి!

 *చాలా విషయాలను ఒక వయసు వచ్చాక మనం వదిలేయాలి!*

*వయసు పెరిగితే మనకేమీ కొమ్ములు పొడుచుకుని రావు. చాలా విషయాలను మనం వదిలేయాలి.*

*ప్రఖ్యాత రచయిత చలంగారు తానూ, తన స్నేహితుడూ ముచ్చటించుకుంటూ ఉండగా పిల్లలు వాళ్ళ ఇంట్లోని వంటపాత్రలతో ఆడుకుంటూ ధ్వనులు చేస్తుండగా స్నేహితుడా పిల్లలను వారించాడు. అప్పడు చలం “మనకు మన ముచ్చట్లు ఎంత ముఖ్యమో, ఆ పిల్లలకు వాళ్ల ఆటా అంతే ముఖ్యం. వయసులో పెద్దవాళ్లమైనంత మాత్రాన వాళ్ల ఆటలను ఆపెయ్యమనడానికి మనకు హక్కెక్కడిదీ ?” అన్నారు. ఇలాంటి ఉన్నతాలోచనా పథాన్ని అలవరచుకునే ప్రయత్నంలో కొంత విజయం సాధించాలి.*

*వాణీ జయరామ్ గారు చిన్న పిల్లలను సైతం “మీరు” అనే సంబోదించేవారు.*

*ఎస్పీ బాలు గారు శబరిమలకు డోలీలో వెళ్ళిన సందర్భంలో డోలీ మోసినవాళ్ళ కాళ్ళకు మోకరిల్లారు. అది వాళ్ళ వృత్తికావచ్చుగాక. వాళ్ళు ఆ పని చేసినందుకు డబ్బులిస్తుండ వచ్చుగాక. వాళ్ళే లేకపోతే మనవద్ద డబ్బులుండీ లాభమేమిటి?*

*మనమెలాగూ ఎస్పీలాగా పాదాభివందనం చేసేంత గొప్పవాళ్లం కాలేం. కనీసం “థాంక్స్” చెప్పొచ్చు కదా. కాగా ఒక సందర్భంలో “మన శరీరంలో తగినంత శక్తి ఉండగా ఇతరులకు డబ్బులిచ్చే అయినా బ్యాగులు మోయించొద్దు” అనీ “ఎవరిచేతనైతే నీ లగేజీని మోయిస్తావో వాళ్ళ పదింతల లగేజీని వచ్చే జన్మలో నీవు మోయక తప్పదు” అన్నారు శ్రీకంచి కామకోటి పీఠాధిపతి స్వామి గారు. చాలా మటుకు దీనికీ కట్టుబడి ఉండే ప్రయత్నము చేయాలి. మనం చాలా విషయాలను పట్టుకోవటం కష్టం కానీ వదిలేయడంలో బాధ ఏమిటీ ?*

*ఏం వదిలివేయాలో చూద్దాం:*

*"అమ్మాయీ గ్యాసు కట్టేసావా ! గీజర్ ఆఫ్ చేసావా ? ఏ.సి ఆన్ లో ఉన్నట్లుంది. పాలు ఫ్రిజ్ లో పెట్టావా ?లాంటి ఎంక్వయిరీలు వదిలేద్దాం. చేతనైతే సహాయం చేద్దాం. అవి మన ఇంట్లో మన పనులు. మన ప్రాధాన్యాలు అవతలవారిపై మోపడం అంత మంచిది కాదు. సహాయం అడగడం కూడా ఆప్యాయంగా ఉండాలి.*

*”మా కొడుకూ, కోడలూ పట్టించుకోరు" అంటూ తామేదో పర్వతాలను మోస్తున్నట్లు బిల్డప్ ఇస్తూ తమ పరువు తామే తీసుకుంటున్న తలిదండ్రులున్నారు. వాళ్ళ హయాంలో వాళ్ళిష్టం. కష్టనష్టాలు కూడా వాళ్ళవే వదిలివేయండి. ఎవరితో ఏపనీ చేయించుకోకుండా, ‘ప్రతీపనీ’ “మన పనే” అనుకుంటే ఎంత ప్రశాంతంగా, ఆరోగ్యంగా ఉండగలమో కదా ! ”నా అభిప్రాయం ఏమిటంటే" అని అనటం తగ్గించి.. నీ ఇష్టం, నువ్వు చెప్పు" అని వాళ్ళ ఇష్టాయిష్టాలతో వాళ్ళని బ్రతకనిస్తే గృహమే ఔతుంది కదా స్వర్గసీమ. ’నాకూ తెలుసు'తో పాటు “నాకు మాత్రమే తెలుసు” అనే ఆలోచనను తగ్గించుకుని, వాళ్ళకి చాలా విషయాలు, టెక్నాలజీ ‘నాకంటే ఎక్కువ తెలుసు' కదా అనే నిజాన్ని ఒప్పేసుకుంటే చాలు. మన పిల్లలకోసం వచ్చేవారితో మనం మితంగా మాట్లాడాలి. “వాళ్ళు మనకోసం రాలేదు” అని గుర్తుంచుకుని కాసేపు కర్టెసీకి మాట్లాడి లేచి మన గదిలోకి మనం వెళ్ళిపోగలగాలి. వాళ్ళ లోకం వాళ్ళది. మనది గతించిన యుగం. వదిలేయాలి. పెద్దవారిని పలకరించే మర్యాదతో ఎవరైనా సహజంగా అడుగుతారు “ఆరోగ్యం బాగుంది కదా" అని. దయచేసి వెంటనే అతిగా స్పందించవద్దు. మన బి.పి, షుగర్, కీళ్ళనొప్పులు, నిద్ర పట్టకపోవటం. నీరసం అంత రసవత్తరమైన విషయాలుకావు కదా. “బాబోయ్ ! ఎందుకు అడిగామా" అనే పశ్చాత్తాపం వారికి కలిగించవద్దు. అందరికీ అన్నీ ఉన్నాయి. మనకి ఉన్నాయి అనుకోవాలి. పాజిటివ్ గా స్పందించాలి.*

*కాలం మారింది, మారుతున్నది శరవేగంగా. టెక్నాలజీ అన్నింటా చోటు చేసుకుంటున్నది. విమానంలో ప్రయాణించే వారికి ఎర్రబస్సులో సీటెలా సంపాదించామొ చెప్పడం అనవసరం ఆ కష్టాలు చెప్పొచ్చు  కానీ వారికి లేవని అనద్దు. టెక్నాలజీ కష్టాలు ఉన్నాయన్న విషయం గ్రహించాలి. పెద్దతనంలో మన పరువును కాపాడుకోవటం పూర్తిగా మన చేతుల్లోనే ఉందని ఘంటాపథంగా చెప్పగలను. అనవసరవిషయాల్లో జోక్యం చేసుకోకుండా మితభాషిగా వుంటూ మన ఆర్థిక స్వాతంత్య్రం కోల్పోకుండా, ఆరోగ్యాన్ని కాపాడుకుంటూ, జిహ్వచాపల్యం తగ్గించుకుని. అన్నింటికంటే ముఖ్యమైన విషయం "నన్ను ఎవరూ గౌరవించటంలేదు" అనే ఆత్మన్యూనతాభావం దరికి చేరకుండా జాగ్రత్తపడాలి. భవబంధాలు, అంత తేలికగా తగ్గించుకోలేము. కనీసం కొన్ని విషయాలను వదిలివేద్దాం. ప్రతీ విషయాన్నీ పాజిటివ్ గా చూడాలి. ఉద్యోగానికి పరిగెత్తాలనే హడావిడి లేదు. మొత్తం సంసారాన్ని లాగే బాధ్యతా లేదు. పిల్లలకి సహకరిస్తున్నామనే తృప్తి ఉండనే ఉంది. రోజూ అనుకుందాం ఇలా :~ "I love my self. I respect my self,అందరూ మనవారే, మనం అందరికీ ఉపయోగపడాలి, అందరూ మనలను పలకరించాలి." మన ఆత్మవిశ్వాసాన్ని పెంచే మంత్రాలివి. చివరగా మనం దిగవలసిన స్టేషన్ దగ్గరౌతూనే వుంది.సమయం దగ్గర పడుతూనే ఉంది. మన నిష్క్రమణ అందరికీ  అయ్యో అనిపించాలి తప్ప అమ్మయ్య అనుకోకూడదు కదా. మన బోగీలో ఉన్న మన తోటి ప్రయాణీకులతో తగువులు, మనస్పర్థలు, ఎత్తిపొడుపు మాటలు అవసరమా ? మనం దిగుతుంటే వారి ముఖాల్లో 'హమ్మయ్య' అనే భావం కనిపించాలో లేక 'అయ్యో అప్పుడే వీళ్ల స్టేషన్ వచ్చేసిందా' అనే భావం కనిపించాలో నిర్ణయం మన చేతిలోనే ఉంది. పెద్దతనం మనకో వరం. అది మన 'అహం' తగ్గించి మనకి జీవితం అంటే ఏమిటో, మన నిజమైన విలువ ఏమిటో సరియైన అవగాహన కల్పిస్తుంది. నస అనిపించుకునే కంటే నైస్ అనిపించుకోవడం మంచిది కదా! సర్వకాల సర్వావస్తేషు ఘంటాపథంగా చెప్పగలను. మన గౌరవం మన చేతుల్లోనే ఉంది. మనం చేయగలిగినంత చేయాలి. కానీ ఇతరులను కొడుకూ కోడళ్లనైనా, కూతురూ అల్లుళ్లనైనా సరే “చేయలేదు,” “చేయడంలేదు” అనవద్దు. అంటే విలువ తగ్గడమే ఖాయం. విలువను పెంచుకోవడమైనా, ఉంచుకోవడమైనా, తుంచుకోవడమైనా ఖచ్చితంగా మన చేతుల్లోనే ఉన్నదనేది మాత్రం సత్యం!*