శ్రీ రమణ మార్గము *సేవాధర్మం*

 *🧘‍♂️84 - శ్రీ రమణ మార్గము

*సేవాధర్మం*

కొందరు వ్యక్తి సేవకనో, సంఘ సేవకనో అమిత వేగిరపడుతుంటారు. హనుమంతుడు శ్రీరాములవారి సేవకై అరాటపడినట్లుగా వీరికీ సేవా ధర్మం మీద ఇంత ఆసక్తి ఎలా ఏర్పడిందా అని మనకు ఆశ్చర్యం కలగవచ్చు. 

కానీ పరిశీలించి చూస్తే, ఈ ఆసక్తికి అనేక కారణాలున్నాయని గ్రహిస్తాం. అవతలివాడి వద్ద నున్న ఆస్తి కోసమో, వాడు అనుగ్రహించగలిగిన మరి దేనికోసమో ఆశపడి వీరు ఇలాంటి సేవకు పూనుకున్నారని మనకు అర్థమవుతుంది. చాలామంది విషయంలో సంఘ సేవాసక్తి కూడా ఈ సూత్రం యొక్క విస్తృత రూపమనే అనవచ్చు. కాకపోతే ఆ రంగంలో ఆశించేది గుర్తింపు. తద్వారా సాంఘిక, రాజకీయ పలుకుబడి, పదవులు, అధికారం వగైరా. ఇది మానవ నైజం.

తమాషా ఏమిటంటే, ఏ రంగంలోనైతే ఏమీ ఆశించటానికి వీలులేదో, అలాంటి ఆధ్యాత్మిక రంగంలో కూడా, మనిషి తన సహజ స్వభావాన్ని వదులుకోలేక ఏదో ఒక దానికై ఆశపడుతూ ఉంటాడు.

ఆశామోహాలు వీడితేగానీ నిజమైనదేదీ దక్కదని ఒక వంక జపిస్తూనే ఉంటాడు; అయినప్పటికీ ఏ గురువునో గట్టిగా సేవించి తాననుకున్నది సాధించగలనని అనుకుంటూనే ఉంటాడు. గురుసేవ అయినా, సంఘసేవ అయినా ఉద్దేశపూర్వకమైనంత కాలం, అంటే ఏదైనా ఆశించి సేవించినంతసేపూ, నిజమైనది ఏదీ దక్కదు. ఈ ఆధ్యాత్మిక మార్గంలో మొదటిమెట్టు వద్దనే ఆశ తొలగిపోవాలి. దాని అర్థం నైరాశ్యం అలముకోవాలని కాదు. ఆశ నిరాశల మధ్య మనసుపడే ఊగిసలాట అంతంకావాలి. ఈ ద్వంద్వాలకు మనసు అతీతం కావాలి. ఈ స్థితి నెలకొంటే గానీ అసలు పని ప్రారంభం కాదు.

అరుణాచల రమణుడి కాలం నాటి జ్ఞాపకాలు స్మరించుకుంటూ శ్రీ కుంజు స్వామి అనే అనుచరుడు, శివయ్య అనే ఆంధ్ర భక్తుణ్ణి గురించి రాసిన ఉదంతమొకటుంది. రమణుడు విరూపాక్ష గుహలో నివసించే రోజుల్లో, ఈ శివయ్య తరచూ ఆయన వద్దకు వెళ్ళి సేవిస్తుండేవాడు. చాలాసేపు జపంలో గడిపేవాడు. 

ఎచ్చమ్మాళ్

అనే భక్తురాలు వండిన సామగ్రినంతా పాత్రల్లో పెట్టుకొని తానే స్వయంగా ఆశ్రమానికి మోసుకువెళ్ళేవాడు. స్వచ్ఛందంగా తన సేవలను ఏదో రూపంలో ఆశ్రమానికి అందజేస్తూనే ఉండేవాడు. ఒకమారు రమణుడు, ఆయన అనుచురులు కొండపైకి వెళ్ళగా, ఒక కుండెడు మంచినీళ్ళు ఎంతో శ్రమకోర్చి పైకి మోసుకువెళ్ళాడు. సేవా ధర్మనిర్వహణకై ఉరకలు వేస్తుండేవాడు.

రమణుడి పట్ల ఈ శ్రద్ధాభక్తులూ, ఈ సేవానురక్తీ అందరినీ ఎంతో ఆకర్షిస్తుండేవి. అటు తర్వాత ఇతడు సన్యాసం పుచ్చుకుని దక్షిణాదిలో ఒక పీఠాధిపతిగా స్థిరపడ్డాడు. ఆ పీఠాధిపత్యంలో ఉన్న అనేక మఠాలపై అధికారం చెలాయిస్తూ ఉండేవాడు. 

అతడు అధికార దర్పాన్ని ప్రదర్శిస్తున్న రోజుల్లో, అతడిలో వచ్చిన మార్పు తెలియని ఎచ్చమ్మాళ్, వాసుదేవశాస్త్రి అనే రమణ శిష్యులు, అతణ్ణి చూడడానికి వెళ్ళగా, ఆ పీఠాధిపతి తన ఇంద్రజాలంతో మధుర మీనాక్షీ దేవాలయంలో కుంకుమను తన అరచేతిలోనికి రప్పించి, మౌనవ్రతావలంబి అవడం మూలాన ఒక కాగితం మీద, “మీస్వామి తానేది తలచుకుంటే అది ఈ విధంగా మీ ముందుంచగలడా?” అని రాస్తూ సగర్వంగా ఒక సవాలు విసిరాడు. 

అంటే రమణుడి కన్నా తాను మరింత గట్టివాణ్ణని. రమణ భక్తులకు నిరూపించదలిచా డన్నమాట. ఈ లెక్కన ఈ పెద్దమనిషి ఒకప్పుడు రమణుణ్ణి ఆశ్రయించుకొని చేసిన సేవలన్నీ, ఆయన అనుగ్రహం సంపాదించి జీవితంలో తన ఆశ ఫలించాలని చేసినవే అనుకోవాలి. 

ఈ కారణం చేతనే ఈ గురుధిక్కారం, గురువెటకారం, ఇలా ప్రదర్శితం అయ్యాయి. కానీ వాసుదేవశాస్త్రిని, ఆ పెద్దమనిషి తక్కువగా అంచనా వేశాడు. శాస్త్రి ఏమాత్రం కంగారుపడకుండా "ఇది శ్రీరమణులకు నిస్సందేహంగా సాధ్యం కాని విషయమేనండీ” అన్నాడు.

స్వామికి, శాస్త్రి మాటల్లో ఏదో తిరకాసు ఉన్నట్లు కనిపించి, “ఏమిటి మీరనేది? సరిగా చెప్పండి” అని మళ్ళీ కాగితం మీద రాసి చూపిస్తూ భృకుటి ముడిచాడు. అందుకు శాస్త్రి "భగవాన్ రమణుడికి అసలు ఆలోచన అనేదే ఉండదు. అలాంటప్పుడు, ఏ ఆలయంలోని కుంకుమనో ఇక్కడికి రప్పించడం అనే ఆలోచనతో కూడుకున్న చర్య ఎలా వలనుపడుతుంది? ఆలోచన, విస్మరింపు అనే స్థితులను దాటిన

పరిశుద్ధమైన స్థితి రమణుని మానసికస్థితి. అలాంటి స్థితిలో ఆలోచనాపూర్వకమైన చర్యలు ఏమి ఉంటవి?” అని వివరించాడు. పీఠాధిపతికి ఏమనాలో, ఏమి రాయాలో తోచక కళ్ళప్పగించి చూస్తూ ఉండిపోయాడు!

రామకృష్ణ పరమహంస భక్తుడైన దుర్గాచరణ్ నాగ్ ను స్వామి వివేకానందుడు అమితంగా ఆదరిస్తుండేవాడు; 'నాగ్ మహాశయుడు జన్మించిన తూర్పు బెంగాల్ ధన్యత నొందింది’ అంటుండేవాడు.

నాగ్ లో  సేవాధర్మం ఎంతగా జీర్ణించుకు పోయిందంటే, తనకై ఎవరే సేయ చేయబూనుకున్నా అతడి మనసు నొచ్చుకునేది. ఆఖరికి తాను నివసించే కుటీరాన్ని కూడా మరొకరొచ్చి మరమ్మతులు చేయడానికి అంగీకరించేవాడు కాదు ! ఒకమారు అతడు గ్రామాంతరం వెళ్లిన వేళలో, భార్య శరత్కామిని ఎవడో కూలీవాణ్ణి పిలిపించి చూరు మరమ్మతులు ప్రారంభింపజేసింది. అనుకోకుండా నాగ్ మధ్యలోనే తిరిగివచ్చి, తన కుటీరం ఎవరో రిపేరు చేస్తున్నారని చూశాడు.

తనకై మరొకరు శ్రమించడం చూడలేని నాగ్, “నన్నెందుకు సంసారిగా ఉండమని ఆజ్ఞా పించావయ్యా రామకృష్ణ ప్రభూ? నా సుఖానికై మరొకరిని వినియోగించుకో మంటావుటయ్యా? దీనికంతటికీ కారణం ఈ గృహస్థ జీవితమే కదా?” అని దుఃఖించ నారంభించాడు. ఇదంతా ఏదో గోలగా ఉందని, చూరుమీదికెక్కిన కూలీవాడు కిందికి దిగి వచ్చేశాడు. పని పూర్తికాకపోయినప్పటికీ, వాడితో కుదుర్చుకున్న మొత్తం డబ్బులు చెల్లించి, మరేవో మర్యాదలు చేసి, వాణ్ణి పంపించి వేశాడు !

పడవ ప్రయాణం చేసేటప్పుడు, నావ నడిపేవాని తెడ్డుకర్రలు తన చేతపుచ్చుకొని వాడి శ్రమ తీసేసేవాడు. ఒకసారి కుండపోతగా వర్షం కురుస్తున్న ఓ రోజున నాగ్ను దర్శించుకుందామని అతడి అభిమాని ఒకడు బయలుదేరాడు. జలమయమైన ఆ ప్రాంతాన్ని దాటడానికి ఆ రోజున పడవ దొరకనందువల్ల, దూరమయినప్పటికీ, ధైర్యం చేసి నీటిలో ఈదుకుంటూ నాగ్ కుటీరానికి వచ్చాడు. 

రాత్రి తొమ్మిది గంటల వేళ తడిసి ముద్దయి వచ్చిన ఆ భక్తుడితో నాగ్, "ఇంత రాత్రివేళ పాములు తిరిగే ప్రాంతాలన్నీ దాటుకుంటూ, ఎలా వచ్చావు నాయనా?” అని అతడి అవస్థకు వ్యధచెందుతూ, అతడికి పొడిగుడ్డలివ్వడానికి లోనికి తీసుకు వెళ్లాడు. 

అతడికేదైనా వండిపెడదామని, గృహిణి శరత్కామిని వంట గదిలోకి వెళ్ళింది. కానీ ఆనాటి వర్షపు ధాటికి కట్టెపేళ్ళన్నీ తడిసి నీళ్ళు కారుతున్నై. ఇది చూసిన నాగ్, క్షణకాలం కూడా ఆలోచించకుండా, కుటీరాన్ని నిలబెడుతున్న ఒక మూలనున్న పెద్ద బొంగును తెగవేయనారంభించాడు.

అలాంటి పనిచేస్తే కుటీరం కూలిపోగలదని ఎవరెన్ని చెప్పినా వినకుండా, “సర్పాలను కూడా సరకుగొనకుండా మీది అభిమానం కొద్దీ ఇంత శ్రమపడి ఇంతదూరం ఈదుకుంటూ వచ్చిన వాడికి వండి పెట్టవలసి వచ్చినప్పుడు ఎలా ఊరుకునేదయ్యా? కుటీరం కూలినా సరే ఇలాంటి వారిని సేవించినప్పుడే నా జీవితం ధన్యమవుతుంది” అన్నాడు.

నాగ్ మహాశయుని సేవా నిరతి, అహంకారలేమిని గమనించిన వివేకానందుడు, “ప్రపంచంలో నేనెన్నో ప్రాంతాల్లో తిరిగాను. కానీ నాగ్ మహాశయ్ లాంటి మహాత్ముణ్ణి నేనెక్కడా చూడలేదు” అని ఎంతగానో కొనియాడాడు.

జీవితంలో ఆ మహాశక్తిని కనుగొన్నవాడు ఈ లోకంలోని అన్నిట్లోనూ దానినే కళ్ళారా చూస్తుంటాడు కాబట్టి, అతడు అన్నిటినీ సేవిస్తూ తిరుగుతుంటాడు. ఇదొక్కటే నిజమైన సేవాధర్మం. మిగతాదంతా ఉద్దేశపూర్వకంగా ప్రయోజన సాధకం.