*ఓసారి చదవండి మనిషికి ఉన్న బంధాలన్నిటిలోకెల్లా భాగస్వామితో ఉండే బంధమే అత్యుత్తమమైనదని నా అభిప్రాయం.*

*తల్లితండ్రులు జీవితంలో కొంతకాలమే మనతో ఉంటారు. మనకి కలిగే సంతానం కూడా కొంత వయసొస్తే తమ జీవితాలు తాము చూసుకుంటారు. బంధువులు , ఇతర స్నేహితులు కూడా మన జీవితంలో కొంతవరకూ మాత్రమే ఉంటారు కానీ ఒక్క భాగస్వామి మాత్రమే మనతో చివరి వరకూ ఉంటుంది.ఉంటాడు*

*ఒక్క భాగస్వామికి మాత్రమే బయట ప్రపంచానికి కూడా తెలియని మన బలాలూ , బలహీనతలూ , భయాలు , ఉద్వేగాలూ అర్ధమవుతాయి.*

*ఎంత దగ్గరి బంధువులతోనైనా , స్నేహితులతోనైనా మన సమస్యలు కొంత స్థాయి వరకూ మాత్రమే చెప్పుకోగలం. ఎంతకాదనుకున్నా ఇతరులతో మన సమస్యలు చెప్పుకోడానికి కొంత వ్యక్తిత్వం అడ్డొస్తుంది. అమితమైన దుఃఖం కలిగినప్పుడు  తల్లితండ్రులతోనో అది పంచుకోవాల్సివచ్చినప్పుడు వారిని కౌగిలించుకుని మరీ ఏడవడానికి ఎంతోకొంత సంశయం కలుగుతుంది - కానీ భాగస్వామి దగ్గర మాటలు కూడా అవసరం లేదు -దుఃఖం కలిగినప్పుడు ఆమె / అతని యొక్క చిన్న కౌగిలి చాలు నిశ్చింత కలిగేందుకు. తల రాస్తూ నుదిటిపై తను పెట్టే చిన్న ముద్దు చాలు " నీకు నేనున్నాను " అని కొండంత ధైర్యం కలిగేందుకు.*

*శారీరక దగ్గరతనంతో మొదలైన ఆ దగ్గరితనం క్రమక్రమేణా మానసిక దగ్గరితనంగా మారుతుంది.*

*అలా కష్టసుఖాలను సమంగా పంచుకుంటూ కాలం గడిచేకొద్దీ ప్రేమ ఎక్కువవుతూ అన్యోన్యంగా జీవించే భార్యాభర్తలలో ఏ ఒక్కరు మరోకరికి అందుబాటులో కొన్నిరోజులు లేకున్నా వారిని తలుచుకుని దుఖపడడం సహజం...*