దేవునికి ప్రతీది సాధ్యమే...

 Everything is possible for GOD.

దేవునికి ప్రతీది సాధ్యమే...

"ఆయనకు ప్రతీదీ సాధ్యమే" అన్నాక

ఇక "ఎందుకు" అన్న ప్రశ్న నిలబడదు.

ఎందుకు? అన్న ప్రశ్న నిన్ను వదలలేదంటే, దేవుని అనంతశక్తిపై నీకు సంశయం ఉన్నట్టే.

కొందరు పైకి అలా అంటారు-

తలచుకుంటే భగవంతుడు ఏమైనా చేయగలడు...అని.

కాని వారి మనసులో దాని మీద నమ్మకం ఉండదు.

వారు అనుకున్నది తలక్రిందులైనప్పుడు-

'అయ్యో దేవుడా ఇలా ఎందుకు చేశావు?' అంటాడు.

దీని అర్థం- వారి దృష్టిలో దేవుడు చేసింది మంచిది కాదు.

దేవుడు ఏం చేసినా మన మంచికే అన్న నమ్మకం వారికి లేనట్లే.

'నేను ఏ పాపమూ చేయలేదు...నాకెందుకు ఈ కష్టం రావాలి?' అని దేవుడి మీద వాపోతుంటారు...

'ఎందుకు రాకూడదు?' అని ప్రశ్నించుకోమంటారు గురువుగారు.

ప్రశ్నకు ప్రశ్నే సమాధానం.

* * *

ఈ మధ్య నన్ను ఒకరు అడిగారు-

నాకెందుకు ఈ కష్టాలు? అని.

"భరించేశక్తి ఉంది కాబట్టి..." అని బదులిచ్చాను.

ఇది నిజం.

అమృతానికి అందరూ ఎగబడ్డారు...

హాలాహలానికి అందరూ దూరం జరిగారు.

శివుడొక్కడే దానిని భరించాడు.

కష్టాల్ని, బాధల్ని భరించేవారు శివుడితో సమానం.

బలహీనులే సుఖాన్ని అభిలషిస్తారు.

నాకు తెలిసిన ఒకావిడ క్యాన్సర్ వ్యాధితో బాధపడుతోంది...

అది ఆవిడ 'పూర్వజన్మకర్మఫలం' అనేయడం ఘోరాపచారం.

అలాంటప్పుడు శివునిది కూడా కర్మఫలం అనాలి.

శివుణ్ణి పాపి అని ఎవడైనా అనగలడా?

కాబట్టి కష్టాలు, బాధలు అనుభవించేవాళ్లంతా-

ఇదంతా నా కర్మఫలం... అని భావించకుండా

నా కర్మల్ని తొలగించు... అని ప్రార్థించకుండా

నాకు ఇంకా 'భరించే శక్తి'ని ఇవ్వమని అడిగేవాడు నిజంగా మహనీయుడు.

అందుకే ఠాగూర్ ఇలా ప్రార్థిస్తారు-

నీ కరుణని విజయంలో మాత్రమే చూసే పిరికివాణ్ణి కానీకు. అపజయంలోనైనా నీ చేతిపట్టును తెలుసుకోగలిగేటట్టు వరమియ్యి నాకు అన్నారు.

'నా కష్టం మరొకడికి సుఖాన్ని ప్రసాదిస్తుంది'

అన్న ఎఱుకతో హాయిగా కష్టాల్ని భరిస్తారు మహనీయులు.

పసిబిడ్డడు రాత్రంతా తల్లిని నిద్రపోనీయకుండా ఏడుస్తూ ఉన్నా సరే తల్లి భరిస్తుంది.

భరించడం నా వల్ల కాదని, ఏ తల్లీ శిశువును బావిలో పడేయదు.

మనకున్న కష్టాలన్నింటినీ 'ఇష్టమైన కష్టాలు'గా మార్చుకోవడమే ఆధ్యాత్మికత. అంతేగానీ అన్నీ సుఖాలే ప్రాప్తించాలి...అనుకోవడం వెఱ్ఱితనం. 

'శాశ్వత సుఖం' ఉందనుకోవడం వట్టి భ్రమ. శాశ్వత దుఃఖానికి సిద్ధం కండి....

అదే పరమసుఖం.

వాడు పరమశివుడే.

జ్ఞానశిశువు

భ్రమాత్మక బంధాలు-అర్థమయ్యీ కానట్టుగా ఉంది

ఓ రైతు తన మూడు గాడిదలను అమ్మేయడానికి అంగడికి తీసుకెళ్తున్నాడు... మార్గమధ్యంలో ఓ నది కనిపించింది... అసలే నడిచీ నడిచీ ఒళ్లంతా చెమట చిటచిట... స్నానం చేస్తే పుణ్యం, శుభ్రత రెండూ దక్కుతాయని అనుకున్నాడు... 

ఆ గాడిదల్ని కట్టేయడానికి తన దగ్గర రెండే తాళ్లున్నాయి... మరి మూడో గాడిదను కట్టేయడం ఎలా..?

ఓ సన్యాసి అలా నడిచిపోతున్నాడు... తనను పిలిచాడు... స్వామీ, నీ దగ్గర ఓ తాడు ఉంటే ఇవ్వవా...? కాసేపు నా గాడిదను కట్టేస్తా, నా స్నానం కాగానే నీ తాడు నీకు తిరిగి ఇచ్చేస్తా...

నా దగ్గర తాడు లేదు కానీ ఓ ఉపాయం చెబుతాను అన్నాడు ఆ సాధువు...

నీ దగ్గర ఉన్న తాళ్లతో ఆ రెండు గాడిదలను కట్టెయ్... మూడోది చూస్తూనే ఉంటుంది... తరువాత దీని వెనక్కి వెళ్లి తాడుతో చెట్టుకు కట్టేస్తున్నట్టు నటించు...

సాధువు చెప్పినట్టే చేశాడు... నదీస్నానం పూర్తిచేశాడు... వెనక్కి వచ్చి ఆ రెండు గాడిదల కట్లు విప్పేశాడు... అదిలించాడు, తను ముందు నడుస్తున్నాడు... కాసేపయ్యాక చూస్తే రెండు తనతో వస్తున్నాయి కానీ మూడో గాడిద మాత్రం ఆ చెట్టు దగ్గర నుంచి అస్సలు కదలడం లేదు... అక్కడే ఉండిపోయింది... 

తట్టాడు, కొట్టాడు, తిట్టాడు... ఊహూఁ... ఫలితం లేదు... అటూఇటూ చూస్తుంటే అదే సాధువు కనిపించాడు... స్వామీ, స్వామీ, ఇది మొరాయిస్తోంది, కదలనంటోంది...

అసలు నువ్వు కట్లు విప్పితే కదా, అది కదిలేది... అన్నాడు సాధువు...

అసలు నేను కట్టేస్తే కదా విప్పేది... అంటాడు రైతు...

అవునోయీ, అది నీకు తెలుసు, నాకు తెలుసు, ఆ గాడిదకు తెలియదు కదా... తను ఇంకా కట్టేసి ఉన్నట్టే భావిస్తోంది... 

అయ్యో, మరేం చేయాలిప్పుడు..?

కట్లు విప్పితే సరి... కదులుతుంది... 

అసలు కట్టేస్తే కదా... విప్పేది... 

పిచ్చోడా... కట్టేసినట్టు ఎలా నటించావో, విప్పేసినట్టు కూడా నటించవోయ్... 

రైతు అలాగే చేశాడు... గాడిద ముందుకు కదిలింది, మిగతా రెండింటితో కలిసింది... రైతు సాధువు వైపు అయోమయంగా చూశాడు... 

‘‘మనుషులు కూడా అంతేనోయ్... కనిపించని బంధాలేవో మనల్ని ఇక్కడే కట్టేసినట్టు వ్యవహరిస్తాం... కదలం, ఉన్నచోటు వదలం... నిజానికి అవన్నీ భ్రమాత్మక బంధాలు... అవేమీ లేవనే నిజం తెలిస్తే చాలు... ప్రపంచమంతా నీదే...

అర్థమయ్యీ కానట్టుగా ఉంది... అవును, మరి తత్వం, సత్యం ఎప్పుడూ సంపూర్ణంగా అర్థం కావుగా... రైతు కాసేపు బుర్ర గోక్కున్నాడు... సాధువుకు ఓ దండం పెట్టి తన గాడిదల వైపు కదిలాడు...