అమ్మా! నువు ఇచ్చిన మాటే... నా గుండె శాసనం!
ఆ మాట కోసమే మలిచా... ఈ మౌన యానం!
అగ్గి లేని చితి అమ్మా... ఆ కళాశాల గది!
దేహం దానం చేసిన తల్లి... నువ్వే నా తొలి సంపద!
చల్లని గాజు తెర... ఓ కొత్త గుడి,
అందులో నువు నిశ్చలంగా... వేలాది విద్యార్థుల బడి!
బయట వీధుల్లో... వెలివేత గోడలు...
'శవమంటే అపవిత్రం' అని అరిచే కేకల దండు!
అమ్మా... ఆ కుళ్లు అరుపులు నా చెవి దాటలేదు,
నువ్వు ఇచ్చిన నిశ్శబ్ద ధైర్యం... వారి ఆగ్రహాన్ని మసి చేసింది!
కన్నీరు కూడా చిన్నబోయింది... నీ త్యాగం ముందు,
ఈ లోక నిబంధన... ఒక పొగ మంచు ముసుగు ముందు!
'షష్ఠముడిని నేను' అన్నప్పుడు... ఏదో కులం అనుకున్నా,
మతం, మారణం... ఏదో మాయ అనుకున్నా!
కానీ... ఇప్పుడు తెలిసింది... నువ్వు చూపిన కొత్త జాతి రహస్యం!
శరీరం దానం చేసి... నువ్వు సృష్టించావు ఓ మానవత్వం మార్గం!
అక్కడ నువ్వు ప్రారంభం... ఇక్కడ నేను ఆరంభం!
నిన్ను చూసి చదివే విద్యార్థులు... పాఠానికి దేవుళ్ళు!
నిన్ను మోసి నిలిచే నేను... ఈ మానవత్వం పతాకం!
అమ్మా! నీ జ్ఞాపకం ఒక ప్రశ్నార్థకం,
ఆ ప్రశ్నకు సమాధానం... నా గుండెలోని మానవత్వం!
నీ ధైర్యంతో కూలుస్తా... ఈ వెలివేత గోడలు,
నువ్వు చెప్పినట్టే... ప్రేమ ముందు నిలబడవు... ఈ చిన్న నిబంధనల అడ్డంకులు!
నీ గొప్ప మనసు... నా కొత్త జాతి, నా కొత్త కులం!
అమ్మా... నీకు వీడ్కోలు లేదు... నువ్వే నా నిత్య సత్యం!
Bureddy blooms.
No comments:
Post a Comment